Britishredcoats.blogspot.com

Vooraleer ik mijzelf opnieuw op deze blog ga richten, toch maar even vermelden dat er een nieuwe blog geboren is, op britishredcoats.blogspot.com


Alles wat u maar wilde weten over de Redcoat, oftewel de klassieke Britse soldaat.

Hoezee hoezee

Sunbeam on Interstate 18,5

*kuch*

Voor de eerste keer in lange tijd durf ik het opnieuw aan om mijn eigen blog te bekijken en kom ik tot de conclusie dat het niveau van mijn voorgaande blogs vrij abominabel is.

Nu ja, ik moet eerlijk bekennen dat mijn inspiratie de laatste maanden om een of andere vage reden fameus achteruitgebold is. Nu ja, gimme a break, zelfs het grootste genie (zoals er zijn: Newton, Beethoven, Einstein en de geachte vrouwe B. Mommaerts*) heeft wel n's z'n zwakke ogenblikken. Beethoven had voor hij zijn beroemde "negende" neerpende, ook niet bepaald zoveel succes meer (en daarna ging het trouwens ook wel bergaf, maar ik bespaar u de historische achtergrond daarvan). Dat even terzijde.

Voor zover ik over mezelf kan oordelen (mezelf zijnde), kan ik mijn huidige gemoedstoestand het beste omschrijven als een soort "vroegtijdige midlife-crisis". Mijn eigen uitgaansleven is lichtjes genihiliseerd en ik heb gewoon het gevoel dat ik op korte tijd veel te volwassen ben geworden dan ik zelf zou willen (ondanks de gezegende leeftijd van 23 winters). I dunno... wijsheid komt met de jaren, maar het had nog wel even mogen uitblijven. En dan zit ik hier natuurlijk lichtjes moedeloos, om 2 uur 's nachts, met een glas 12 jaar oude Glenfiddich en een sigaret in de rechterhand, mijmerend over een soort vergane glorietijd (niet dat die er echt geweest is, if you catch my drift).

Ik ben opnieuw begonnen met mijn looproutine. Voor degenen die het nog niet gemerkt hebben (of mij weinig zien, of mij nog niet lang genoeg kennen)... na mijn army-kandidatuur heb ik een zeker reserve opgebouwd, wat zich nu wel wat begint te wreken op mijn Body Mass Index.
Momenteel heb ik een soort Marjorie Dawes-duiveltje op m'n schouder zitten, die af en toe wel iets in m'n oor durft fluisteren zoals "fattie fattie boom boom" of "fat cow!", en dat helpt wel. De eerste die in real-life zoiets rechtuit durft zeggen, krijgt een pandoering (lees "De Witte" van Ernest Claes erop na, en u zult wel begrijpen wat dat woord betekent) van je welste. *houdt de rug van de hand klaar voor een professionele bitchslapping van het zuiverste soort*.

Marjorie Dawes... met Italiaanse ondertiteling. Kan het beter?


ANYWAY

Na een avondje "Loon lacht" ben ik tot de conclusie gekomen dat Gunther Lamoot eigenlijk toch niet zo grappig was als ik dacht. Gimme a break, na al die Comedy Casino's had ik toch een zeker beeld opgebouwd van Lamoot als zijnde gevat, doch abstract komisch persoon. Maar uiteindelijk viel dat allemaal wel best tegen. Buiten enkele "haha-erlebnissen" (yeps, dat woord bestaat), had ik een gevoel dat zelfs ikzelve het soms beter kon. Spitsvondigheid is niet bepaald een van zijn beste eigenschappen**. Xander de Rijcke daarentegen, die instond als "hoofdact", was verrassend genoeg echt wel goed. Ondanks zijn jeugdigheid (bouwjaar '87 van de vorige eeuw), het feit dat het een Oost-Vlaming is, hij geen woord gerept heeft over het immer sympathieke en degelijke Vlaams-Brabant EN hij nog n's z'n afkeer heeft laten blijken van alles wat redhead is (en aanverwanten), vond ik 'm best goed. En hij heeft een eigen blog. (niet bepaald spectaculair trouwens. De mijne is beter ^^)
Het is best wel verrassend dat er maar weinig mensen rondlopen die een blog bijhouden, of toch wat betreft mijn kennissenkring (ik wil ook wel n's andermans blog lezen, ipv altijd de mijne te moeten bijhouden! Schrijven verdomme, schrijven! ...Of toch alvast typen... Das al een begin).

Anyway, punten teruggehad voor mijn schrijftaken van Taal (nog zo'n raar vak). 18,5 op 30. Honestly, ik had de punten wel verdiend. Hetgeen ik op papier had gezet was eerlijk gezegd vreselijk om te lezen (onder schoolkrantstyle-artikels versta ik blijkbaar de dingen die in Zonnestraal staan. Gimme a goddamn break).
Maar enfin, ik heb al wel literair hoogstaandere dingen geschreven in mijn carrière, dus het kwam wel enigzins als een teleurstelling. En voor degenen die redeneren op z'n "Ge zèt er tenminste deu, wetewel" kan ik slechts "fuck that shit!" zeggen.
U merkt het, iemand is lichtjes gefrustreerd. I need another drink... of zoals de song van Albert King en John Lee Hooker gaat:

1 bourbon, 1 scotch, 1 beer

Whiskey, whisky en bier. Aan u om de plaats van herkomst van de twee sterke dranken te achterhalen.
Btw, even een persoonlijk bericht: Whitey, als ik u was zou ik mezelf toch maar spoeien om hier binnen te springen, voor ik mijn verjaardagscadeau helemaal zelf genuttigd heb.
Dat doet me er trouwens aan denken dat ik nog een sigaar heb liggen...
someone's going to have a man's night tonight. ^^

Even een paar kleine opmerkingen over whisky-nuttiging:
1. Men drinke whisky niet "on the rocks" (aka met ijs). Whisky moet op kamertemperatuur gedronken worden, net zoals rode wijn.
2. Men vermenge de whisky niet met andere dranken, zoals er zijn: cola, cola en cola
Whisky-cola is gayness van het zuiverste soort en dient ten stelligste afgeraden te worden.
3. Beter geen whisky dan cheap-ass café-whisky. Er dienen standaarden hooggehouden te worden.

En een La Paz (sigaar) kan met momenten echt heerlijk smaken.
Is het trouwens al iemand opgevallen dat ik veel te veel het woord "anyway" gebruik ^^

Maar goed, ik ga even afsluiten. Kwestie dat ik nog iet of wat slaap krijg.

Tot de volgende keer, waarschijnlijk weer veel te laat, but hey, het maakt het wachten des te spannender.

Lawry
Your Dog of War

* Wiens strategische zetten mij het laatste schooljaar wel vaker met verstomming hebben geslagen. Of dat nu in positieve of negatieve zin is, laat ik aan uw eigen interpretatie-vermogen over.
** Excuses aan de fans, maar het is nu eenmaal zo!

Dunne Lizzy

Bon, na al die tijd is het tijd voor een nieuwe blog. Mijn laatste dateert nu eenmaal al van december en we zijn op dit ogenblik al bijna in de laatste week van februari (dat 28 dagen telt dit jaar. (No shit, Sherlock!!)).

Ik heb er intussen al een (kleine) stage opzitten en begin maart volgt er al een andere (een betere).
Het leven is zowat z'n eigen saaie gangetje gegaan. School, werken, meer werken en daarna tv kijken. Tja, wintermaanden zijn niet bepaald de meest spannende om een blog over te schrijven en mijn naam is ook niet bepaald Oliver Twist. Zoals elk jaar kregen we weer maar n's "The Sound of Music" voorgeschoteld. Kerstdiners, verjaardagen (u weet wel, 24 december IS nu eenmaal mijn hoogdag op het jaar), oud en nieuw (dit jaar gevierd in een gehucht dat Borgloon noemt (no questions asked), kerstboodschap van Zijne Geachte Majesteit de Heer Koning Albert II van Saksen Coburg-Gotha en uiteraard Geert Hoste, examens (1 buis. Yeps, tweede zit is weer in het land), stage, geldtekorten, geldoverschotten, alcoholintoxicatie (ok, misschien niet zo drastisch, maar het klinkt leuk) en dan uiteraard de avonturen die ik toch maar beter uit deze blog weglaat.

Ik had verwacht om rond de kerstperiode mijn eigen kerstboodschap de (blog)wereld in te sturen, maar dat is er helaas niet van gekomen.
Nochtans vind ik het wel raar van mezelf dat ik niet meer blogs heb geschreven deze periode. Meestal is de motivatie er wel en slaag ik erin om enkele lijntjes vol te typen, maar opeens is die motivatie weg, slaag ik de lijntjes op en ga ik gewoon verder met m'n leven.
Soms wou ik dat ik niet in zo'n vicieuze cirkel zat en dat ik weer zou kunnen leven zoals het moet.

But a man's gotta do what a man's gotta do...


Op muziekvlak heb ik Thin Lizzy opnieuw ontdekt. En niet omwille van het feit dat het Ieren zijn, maar gewoon omdat ik Whisk(e)y in the Jar een geweldig nummer vind om de dag mee te beginnen. Een paar honderd keer op repeat dan wel ;)



Eigenlijk heb ik Thin Lizzy "back in the days" eerst leren kennen door Phil Lynott, de lead-singer. Hij zong ook in het The War of the Worlds-album van Jeff Wayne (1978, aanrader) en toen ik dan later voor het eerst de naam "Thin Lizzy" tegenkwam herkende ik de stem onmiddellijk. Hij stierf aan een overdosis (Speedball, in 1986 (het rampjaar), net zoals zoveel bekende namen uit Rockwereld (denk aan Jimi Hendrix (slaappillen en wijn), Janis Joplin (heroïne) en Elvis (overdosis medicijnen)).
Kids, don't do drugs!

Ik ga mezelf vandaag weerhouden van enig politiek gezwets. Ik wacht gewoon tot alle kalveren verdronken zijn om dan even m'n eigen mening te profileren.

En dan even als afsluiter:

Zeg deze zin tien keer zonder fouten -> "How much wood could a woodchuck chuck if a woodchuck could chuck wood?"

Tot de volgende blog, en hopelijk met meer politiek gezwets dan in deze.