**Kuch**
Ik beschouw mijzelf niet als de meest geletterde mens op Aarde. Ik ben niet iemand die luidkeels kan verkondigen dat "de pen machtiger is dan het zwaard". Verre van zelfs. Als zogenaamde "soldier by mind" kan ik zelfs niet meer dan aanhanger zijn van Von Clausewitz's stelling "Der Krieg ist eine bloße Fortsetzung der Politik mit anderen Mitteln" (waarmee zoals sommigen denken niet bedoeld wordt dat hij hiermee bedoelde dat waar de politiek 'faalt', de oorlogsmachine moet ingrijpen; maar wel dat de twee coherent zijn aan mekaar). De pen en het zwaard gaat soms hand in hand.
Vooraleer deze blog omslaat in een analyse van "Vom Kriege", zal ik maar onmiddellijk to the point komen van deze blogpost.
Het valt zoals ik aanhaalde, soms moeilijk voor mij om mezelf uit te drukken onder woorden.
Zoals sommigen van mijn bloglezers reeds konden ontdekken, zijn het merendeel van de verwoordingen die ik in het dagdagelijks schrijven gebruik, allesbehalve adequaat om mijn achterliggende gevoelens ten volle uit te drukken.
Maar vandaag wil ik wederom mezelf voor de haaien smijten, en zal ik proberen een degelijk, serieus schrijfsel voor u, lezer, achter te laten.
Het idee van de zogenaamde "odes", die u enkele posts geleden kon ontdekken; heeft mij op het idee gebracht om dit begrip, dat voordien als zijnde een eenmalige gebeurtenis heel waarschijnlijk samen met al die andere ideëen die door mijn hoofd spookten in de vergeetput zouden worden gegooid, deze keer te behouden en er wel degelijk iets serieus van te maken. (lange zin hè).
Het aanbod van een 'ode' kwam uiteindelijk in een stroomversnelling met een gebeurtenis die vorige week het leven van enkele mensen op hun kop zette, nl. het overlijden van de grootvader van Karen (voor degenen die haar niet kennen: de wederhelft van Benny. Voor degenen die hem dan weer niet kennen: kijk naar de 1 november-blog).
Ik moet sommigen teleurstellen (helaas, helaas). Ik heb al wel vaker gezegd dat ik echt geen rijmpjes meer ga maken. Zeker in dit geval vind ik dat allesbehalve "gepast".
Maar bon...
Eigenlijk had ik nog nooit eerder gehoord over de "bompa", tot op het ogenblik dat hij opgenomen werd in het ziekenhuis. En om eerlijk te zijn had ik in eerste instantie nog wel in gedachte dat het wel allemaal goed zou komen. Dat kwam eerlijk gezegd uit ervaring, aangezien ik de voorbije jaren heel frequent het ziekenhuis heb mogen bezoeken, aangezien m'n beide grootouders het in die periode niet echt zo goed stelden. M'n eerste èchte rij-ervaringen (na het behalen van m'n theorie-examen) heb ik opgedaan door ofwel met m'n grootvader, ofwel met m'n grootmoeder naar het ziekenhuis te rijden. Een keer lagen ze er zelfs alletwee voor een week (of twee, kan ook). En dan nog het midden in de nacht opstaan, om naar de spoedafdeling te rijden. De MUG (Medische Urgentie Groep) die een paar keer aan de deur stond met zwaaiende lichten.
Daarom dat ik bij het horen van "naar het ziekenhuis" nooit echt meer een gevoel van echte "hulpeloosheid" had.
Tot natuurlijk het woord 'terminaal' naar voren springt. Een van de meest gevreesde en gehate woorden in 's mens woordenschat. Natuurlijk kunnen er altijd wonderen gebeuren en komen de dokters met goed nieuws... Maar om even cru en rechtuit te zijn: In het merendeel van de gevallen is het slechts ijdele hoop om op zo'n dingen te rekenen.
Laat het even duidelijk zijn... wanneer ik zoiets te horen krijg zal ik echt niet vervallen in het verkondigen van dingen als "ooh, dat is gewoon kei erg!" of "ocharme". Wanneer je zo'n dingen zelf te horen hebt gekregen, dan zal je beseffen dat die woorden de zaken er ècht niet beter op maken. Tenzij je jezelf graag in een slachtoffer-rol wil steken en de zieligaard wilt uithangen (en laat het even duidelijk zijn dat ik daar allesbehalve (!!!) Karen mee bedoel).
Maar bon, natuurlijk kan je als man aan de zijlijn niets doen, behalve wachten. En een paar dagen het nieuws krijgen dat het gevreesde gebeurd is.
Nu ja... om even af te ronden (ik vind gespreksonderwerpen als deze nooit echt de meest leuke om iets over te schrijven, waarvoor mijn welgemeend excuus) op mijn eigen manier:
Ik heb hier een flesje Chablis geopend uit het jaar 2005. Na eerste voorproeving moet ik zeggen dat het een evenwichtig wijntje is. De afdronk op zich is (itt tot mijn verwachtingen) verrassend lekker...
Ik heb net een glasje ingeschonken. De temperatuur is perfect. Nog heel even dit opzetten. En hierbij hef ik even het glas en verkondig ik:
Ik ken u helaas amper, ik heb u nooit gezien of gesproken; maar het feit dat u in alle liefde zal herdacht worden zegt genoeg over de manier waarop u geleefd hebt.
Cheers, mate. You will be missed.
A brief candle; both ends burning
An endless mile; a bus wheel turning
A friend to share the lonesome times
A handshake and a sip of wine
So say it loud and let it ring
We are all a part of everything
The future, present and the past
Fly on proud bird
You're free at last.
(Charlie Daniëls,
vlak voor de begrafenis van
Ronnie Van Zant van Lynyrd Skynyrd)
@ Benny: Just give her a hug once in a while. Of ik bitch-slap u tot in Tokyo.
@ De geïnteresseerden: Nieuwe blog volgt asap. Odes mogen nog altijd aangevraagd worden, maar liefst niet te veel over onderwerpen als deze. Ik wil het gerust doen, maar ik word er zelf niet bepaald al te happy van.
@ De geïnteresseerden: Nieuwe blog volgt asap. Odes mogen nog altijd aangevraagd worden, maar liefst niet te veel over onderwerpen als deze. Ik wil het gerust doen, maar ik word er zelf niet bepaald al te happy van.
