Ik moet toegeven dat ik op dit eigenste ogenblik wel een gevoel van schaamte voel. Mijn eigenste blog die al een maand niet meer ge-updated werd... Om eerlijk te zijn twee maanden zelfs, als we mijn vorige erbarmelijke post erbij rekenen (had niet al te veel inspiratie).
Maar ok, beste blog-lezer, natuurlijk zijn er wel wat verzachtende omstandigheden in de zin dat een werkmens na een lange dag werken soms in een na-werk-dip verkeert.
Maar zodus, mijn nieuwe blog. Zingt en juicht o volkeren der aarde.
Okay, mijn eerste punt van de dag (Lawrence zet even wat ZZ Top op om in "the mood" te komen).
You know what really grinds my gears?
Facebook!
Wat een kutwebsite. Een opgehoopt stukje pretentie dat meestroomt in de tendensen die in gang werden gezet door websites als myspace en meer van die bagger.
Natuurlijk dacht ik er niet zo over toen ik mijn profiel aangemaakt had, in de tijd toen Facebook nog niet zo wijd verspreid was en de Belgische internetbezoekers nog altijd tuk waren op dingen als lnm en netlog. Ik had het adres gekregen van een Britse vriendin (jawel, ik heb wel degelijk vrienden! :P) en aangezien langdurig zagen aan mijn hoofd in sommige gevallen wel n's garant durft staan voor "ok, het is al goed", maakte ik het bewuste profiel aan, dat daarna zo'n jaartje sluimerend online bleef hangen, tot opeens iedereen het cool begon te vinden.
En waarom, oh waarom, zit ik er nu meer op? Achterlijke vrije tijd achter de pc. Lawrence, ga een boek lezen en blijf van facebook af!
You know what really grinds my gears?
Van die ellendige freaks op de autosnelweg die enkel op de linkerrijstrook rijden, en wanneer je ook maar durft om op dat spoor trager te rijden, ze lekker een light-show tentoon gaan spreiden (u weet wel, knipperen met de lichten en dat soort dingen).
Degenen die mij kennen weten natuurlijk wel dat in dat soort gevallen gedachten in mij opkomen als "we gaan n's ferm met die gast z'n kloten rammelen" (en mijn excuses voor dat taalgebruik :P).
Meest gebruikte tactiek: 120 en max 130 km/h rijden, ten einde het achterliggende individu lastig te krijgen.
In de meeste gevallen durven zo'n kerels het dan nog aan om rechts voorbij te steken. In dat geval gewoon optrekken en hem bij voorkeur vast rijden. Meestal verlies ik zelf na een tijd de interesse (benzine wat sparen natuurlijk) en laat hem voorbijsteken. Wanneer het individu (in al zijn lastigheid) wat uitdagend wil gaan doen, dan is er maar 1 manier om hem afscheid te wensen:
Even voor de duidelijkheid: Ik ben noch een snelheidsduivel, noch een frequent agressief rijder. Af en toe heb ik gewoon zin om "out of the ordinary" te doen.
Maar enfin, het leven gaat door; en buiten al die ergernissen valt het allemaal nog best mee. Zo ben ik ondermeer op 1 week tijd welgeteld 2 keer naar Waterloo geweest. Voor de modale inwoner van België waarschijnlijk niet meer dan "Ah ja, das met dieje lieuw neffest d'otostrade". Maar natuurlijk is er wel wat meer aan dan dat. Ik was blij als een kind!! (een kind zeg ik u!) toen ik ginder kon rondfladderen. Natuurlijk is het niet mijn bedoeling om hier een blog vol te zeveren met zogenaamde "military trivia", daar is mijn blog ook niet voor gemaakt, maar aangezien sommigen onder u ook wel wat interesse durven vertonen, zet ik toch maar even een sfeerbeeldje online. De "groentjes" zijn mannen van de 95th Rifles (Regiment of Foot). Cadeau'tje voor Whitey ;)
Jaja, het was mooi. Indien er mensen interesse hebben: ik wil gerust wel n's (opnieuw) een uitstapje maken naar daar. Een betere gids bestaat gewoon niet (heel waarschijnlijk wel, maar ik droom nu eenmaal graag).
Anyway, dat was het dan voor mijn nieuwe blog. Merk ook even op dat ik nieuwe muziek ge-uploaded heb. Goodbye Mr A van The Hoosiers, omdat ik daar wel wat happy van word. ^^
Allez, tot een volgende (en hopelijk snellere) blog.
Lawrence out...
PS: Looptochtjes deze tijd staan haast gelijk aan zelfmoord. Klote-muggen! And that's what really grinds my gears...!
