Les Misères de la Vie Humaine

Hoewel het momenteel half vijf in de ochtend is, dwing ik mezelf er toe om er opnieuw een blog uit te knijpen. Ik vind het zelf raar dat er deze keer nog niemand is geweest die ook maar iets in de zin van "waar blijft uwe volgende blog" gezegd heeft.
Honestly, nu ik terugkijk op al m'n voorgaande blogs, verbaast het mij dat ik eigenlijk vooral geschreven heb in dienst van mijn lezende medemens; en dat terwijl het nooit mijn bedoeling geweest is om een human interest-blog op te zetten. Ik heb dus an sich gewoon het basisprincipe van mijn eigen creatieve schrijven verloochend. Nu wil ik natuurlijk niemand hier iets verwijten. Mea culpa is het enige wat er uit komt.
"Maar Lawrence, waarom dan in hemelsnaam een blogspot-pagina creëren?", hoor ik de hoogst-intelligente mensen al opmerken.
Wel, lieve mensen, eerlijk gezegd doe ik dat vooral om mezelf. Nu zal u heel waarschijnlijk de wenkbrauwen fronsen, want is Lawrence op zich al geen hoogst merkwaardig, raar figuur (en bovenal hangt hij soms wel de idiote klootzak uit) dat hij nu opeens uw eigen leesgenot nog gaat opeisen voor zichzelf?
Ja, ik doe het enkel en alleen voor mezelf, of dat is toch alvast waarvoor het de bedoeling was.

Elk mens op deze rotplaneet heeft zijn eigen individuele leven (tenzij hij hersendood is, waarvoor alle respect) en elk mens heeft af en toe de nood om zijn eigen leven en denken te reflecteren op anderen. Wanneer de tegenoverstaande persoon (of personen, maakt het allemaal wat gezelliger) dit ook doet, ontstaat de zogenaamde "dialoog". Die gesprekken kunnen over de meest lichtzinnige tot de diepste gesprekken gaan, maar uiteindelijk is het gevolg wel dat beide personen (of meerdere) met een goed gevoel uit mekaar gaan, aangezien ze de ander hun wensen en grieven hebben kenbaar gemaakt (laten we het concept "discussie" hier gewoon even uit de weg gaan).
Wat dat uiteindelijk met mij te maken heeft?
Eigenlijk is het antwoord heel simpel. Doorheen heel m'n 22-jarige levensloop heb ik al een overdosis koetjes-en-kalfjes-praat mogen meemaken, maar om een of andere reden ervaar ik een gebrek aan die zogenaamde "diepere gesprekken" (de zware kost). En de schuld ligt hier natuurlijk niet alleen bij anderen, maar vooral bij mezelf. Ik geraak om een of andere reden gewoonweg niet voorbij die barrière die ligt tussen simple talk en de heavy stuff. Nu mag ik wel geamuseerd zijn door hetgeen ik hierboven heb neergetypt, maar ik ervaar het geheel als een meer dan ernstig probleem.

Die drempel is gewoonweg op de meeste ogenblikken niet te overschrijden. Ofwel durf ik het zelf niet aan om hem te kruisen, en dat kan om meerdere reden zijn:
1. De persoon tegenover mij is mij niet vertrouwd genoeg.
2. Mijn gesprekspartner is vooral geïnteresseerd in zijn/haar eigen problemen en heeft het schijt aan die van mij (excuus voor het taalgebruik).
3. Ik heb op het ogenblik zelf niet echt de behoefte om diepere gesprekken aan te gaan.
En aan de andere kant vind ik het gewoon onbeleefd van mezelf en ongemakkelijk om zelf honderduit te beginnen praten over de dingen die mij bezighouden. Ik vind monologen over m'n eigen problemen zowat het moeilijkste dat er is. Natuurlijk hoop je op zo'n ogenblik dat je gesprekspartner er op inpikt, maar meestal loopt dat op een sisser als "whatever" uit.
Nu wil ik even duidelijk stellen dat hetgeen ik hier verkondig niet betekent dat ik niet geïnteresseerd ben in hetgeen u allen bezighoudt. Ik weet van mezelf (zware woorden) dat ik eeuwig klaarsta als luisterpost voor degenen die in nood verkeren en een luisterend oor nodig hebben. Voor vrienden doe ik nog altijd alles wat ik (relatief gezien) kan, hoewel dat (volledig ten onrechte) wel n's in twijfel durft genomen worden. Wat er ook beweert mag worden, ik ben nog altijd uw Eeuwige Naïeve Held (met dank aan Benny voor deze geweldige titel ^^). U mag mij altijd deelgenoot maken van uw diepste zielsroerselen, hoewel ik niet altijd de meest pasklare oplossingen heb daarvoor (oplossingen zoeken is overigens iets typische mannelijks, volgens "Men are from Mars, Women are from Venus" geschreven door John Gray), maar voor begrip en steun kan u altijd bij mij terecht (zelfs Lawrence heeft wel zijn vrouwelijke kant). Ik ben gewoon zelf nog altijd de persoon waar alles uit gesleurd moet worden, en dat ligt volledig aan mezelf. En daarom deze blog, waarin ik hoop u allen wat deelgenoot te maken van mijn diepere gedachten en problemen.

Natuurlijk mag u dit nog altijd afwimpelen als een grap. Geen probleem, ieder mens mag er het zijne van denken. Zoals mijn leerkracht wiskunde vroeger wel n's plachtte te zeggen: "We leven in een vrij land". Maar toch hoop ik die enkele mensen die mij beter kennen, of beter wensen te kennen, hier even op te wijzen. Lawrence is gewoon niet zo shallow (en sorry voor het anglicanisme, maar soms vind ik het makkelijker om op die manier dingen uit te drukken) als de meeste "gewone" mensen die mij tegenkomen wel n's durven denken. Wederom, geen enkel probleem daarmee.

Maar bon, nu we het "moeilijke" gedeelte achter de rug hebben, kan ik uiteindelijk tot de essentie van de hele zaak komen: de problematiek waarmee uw Dog of War te maken heeft.

Ik ga proberen m'n nonkel op te zoeken. "No big deal" denkt u daar waarschijnlijk bij. Een simpel familie-bezoekje is niet echt iets dat problemen kan opleveren. Deze keer wel. Zonder al te veel op familie-historiën in te gaan, waarvan ik overigens zelf niet eens het fijne weet, zal ik even de basis uitleggen van de reden waarom ik op visite ga.
De familie-generatie boven de huidige (mijn generatie) langs vaderskant, telt drie zonen: mijn vader en zijn twee broers. Een van die broers, mijn nonkel (u moet niet de meest intelligente persoon zijn om tot die conclusie te komen), heb ik al een stuk of twintig jaar niet meer gezien. Eerlijk gezegd heb ik daardoor niet eens een idee hoe hij er zou kunnen uitzien. De reden waarom ik hem al die tijd niet heb gezien laat ik in het midden. De hele problematiek is ontstaan buiten mijn eigen weten om (aangezien ik toen nog in de peuter-fase" zat) en het zijn eerlijk gezegd mijn zaken gewoon niet.
But hell, I'm The Dog of War. Eerlijk gezegd zal ik nooit opgeven zolang ik hem niet recht in de ogen heb kunnen kijken. Een slecht idee volgens sommigen, maar als ik het doe, doe ik het met open vizier. Hij blijft familie.

I may be foolish, but at least I'm a fool with a smile on his face...


De groeten, en op hoop van zegen


Uw Eeuwige Naïeve Held


PS: indien u af en toe de neiging voelt om een mailtje te sturen -> stuur gerust naar mij. Ik schrijf met plezier een mailtje terug.
PPS: Eigenlijk wil ik ook wel n's een keertje mail krijgen zonder er altijd te moeten sturen.
PPPS: En sorry voor het gezever, het moest er ff uit.
PPPPS: En voor Joke nog veel succes met haar examens. Voor de rest ook natuurlijk.


EDIT

We zijn intussen weer een weekje verder en waarschijnlijk beginnen sommige mensen zich al af te vragen hoe het nu net afgelopen is.
To be honest... niet bepaald zo goed. Hoewel mijn verwachtingen niet bepaald zo hooggespannen waren, had ik tenminste toch nog een teken van goodwill verwacht.

Niet dus...

Als ik eerlijk volstrekt eerlijk mag zijn, vind ik het absoluut niet kunnen dat voor mijn ogen een deur wordt gesloten, zonder dat ik zelfs nog maar een kans heb gekregen een, liefst volwassen, grondig gesprek te houden. Zoals u waarschijnlijk al wel kon afleiden uit mijn verwoordingen, heb ik haast letterlijk de deur tegen de neus gehad. Na nog een dreigement naar binnen te hebben gesmeten ("U weet hopelijk dat ik het hier niet bij laat"), besloot ik toen de deur dicht was, maar rechtsomkeer te maken. Na nog een "en nog een prettige dag verder!" naar de gesloten deur te roepen in de hoop dat hij er nog achter stond, liep ik over de oprit, waarna ik nog iets harder "Fucking sonovabitch!" riep. Kwestie van alle opgekropte stress en frustratie er in een keer uit te smijten. Eerlijk gezegd hoop ik dat hij het gehoord heeft.
Maar ok, kwestie gesloten.
Punt.