Een intellectueel tussendoortje

"3 uur 's nachts. Wat zit ik hemelsnaam nog achter de pc te doen", denkt Lawrence. Hij grinnikt even. Zijn bioritme is na een paar maanden laat slapengaan, compleet om zeep. Maar het enige wat de man zich afvraagt is of hij naar bed gaat, of gewoon een nachtje doordoet. Z'n vader vertrekt voor een dagje naar Antwerpen, samen met z'n vriendin en Lawrence's grootouders. Ideaal dus om doorheen de dag wat slaap in te halen. Valt toch niet veel anders te doen op een eenzame zondag. Alternatieven zijn er amper in het achterlijke boerenhol dat Rillaar heet.
Hij strijkt even met z'n hand door z'n baardhaar. "Okay, dit moet ik morgen dringend bijknippen. En mezelf scheren mag ook nog wel n's een keer."
Een baard van een week is niet bepaald uitzonderlijk.
Terwijl doorheen de speakers "Nessun Dorma" weerklinkt, de fantastische aria uit Puccini's Turandot.

Nessun dorma! Nessun dorma! (Niemand moet slapen, niemand moet slapen,)
Tu pure, o, Principessa, (Zelfs jij, oh Prinses,)
nella tua fredda stanza, (In jouw koude kamer,)
guardi le stelle (staar naar de sterren,)
che tremano d'amore (welke trillen van de liefde)
e di speranza. (en hoop.)


(Paul Potts optreden voor "Britain's Got Talent (en winnaar). Ooit al gepost in deze blog)

Het doet hem om een of andere redenterugdenken aan de tijd toen hij Nabucco zag in een van de Opera-huizen van Kraków (Krakau), een van de grote cultuurcentra van Europa. Hoewel zowel zijn Italiaans als Pools niet bepaald voldeden om het verhaal volledig verstaanbaar te krijgen, had hij toch vooral genoten van de opvoering van de enige aria die hij kende uit Verdi's meesterwerk: "Va Pensiero" (Het slavenkoor).



Nu moet u als lezer natuurlijk niet onmiddellijk denken dat Lawrence een opera-expert is. Nee hoor, verre van zelfs. Hoewel zijn vader een bijzonder liefhebber is van deze klassieke muziek-soort, en er regelmatig cultuurboekjes in de bus vallen die Lawrence wel n's gretig durft doorlezen... voelt hij zich nog altijd beter bij de gouwe ouwe Rockmuziek.
Z'n gedachten dwalen terug naar het gezegende jaar 2006. De tijd van Werchter. De tijd dat hij zowel The Who als Robert Plant (Led Zeppelin) te zien kreeg. Die muziek intrigeerde hem zo hard dat een jaar later deze twee groepen prominent aanwezig waren. Naast Creedence Clearwater Revival, de favoriet van z'n moeder. Maar The Who en Led Zeppelin... Ze zouden altijd zijn favorieten zijn. No doubt 'bout that.



"Won't Get Fooled Again" zou later nog bekend staan als de zogenaamde 'theme-tune' van CSI Miami.

En natuurlijk mag ook "Stairway to Heaven" van Led Zeppelin niet ontbreken. Het lied met de beste gitaarsolo ooit (waarvoor dank, geachte heer Jimmy Page), naast "free Bird" van Lynyrd Skynyrd. En hoewel dit nummer an sich veel te hard overhyped wordt (even voor de duidelijkheid: dit is niet het enige nummer dat Led Zeppelin ooit geschreven heeft. Dit is gewoon het meest "approachable" voor de "gewone massa". Overcommercialisatie zuigt.)



En om even over te schakelen op 1ste persoon: dit nummer voelt gewoon machtig in een nachtelijke sfeer. Vreselijk relaxed. Chill. Jimmy Page in de weer zien met z'n Gibson EDS-1275... Hij bespeelde deze gitaar vooral bij Stairway to Heaven aangezien in dit nummer normaal zowel een 6- als 12-snarige gitaar gebruikt diende te worden. Een double neck met onderaan een 6-snaar en bovenaan een 12-snaar loste dat probleem onmiddellijk op. Zo, dan leert u als lezer ook weer maar n's iets bij.


Even tussendoor een kleine bedenking. Ik kwam net voorbij een clipje over 9/11 (nine eleven), en opeens kwam er iets in me op van "is het nu echt al zo lang geleden?" Raar dat ik er nu opeens aan denk, maar om even stil te staan bij het feit dat er nu al jongens en meisjes op de wereld rondlopen die goed kunnen lezen en schrijven, die nu al over de vermenigvuldigingstafels leren... dat zij geboren werden toen ik thuis aan de buis gekluisterd hing wachtend op nieuws over Ground Zero. Sjeez, het is de eerlijk gezegd de eerste keer dat ik er echt bij stilsta.
Intussen zijn er sinds die datum 6 jaar verstreken. De oorlog in Afghanistan duurt ondertussen al even lang. De oorlog in Irak is intussen ook al weer aan z'n vierde jaartje begonnen (en half). Ik moet Nina Simone gelijk geven... "Who Knows Where the Time Goes".
En na al die tijd moet ik nog altijd denken aan de hypocrisie van het hele gedoe. Ik kan me nog goed herinneren hoe op het ogenblik dat Operation Iraqi Freedom net van start was gegaan, op school twee minuten stilte werd gehouden. Ik vraag me nog altijd af waarom. Ik wil er, met veel plezier, op wijzen dat momenteel op het Afrikaanse continent 17 landen diep in de problemen zitten (zijnde: Ivoorkust, Guinea, Liberia, Nigeria, Sierra Leone, Togo, Eritrea, Ethiopië, Somalië, Sudan, Uganda, Burundi, Congo, Rwanda, Algerije, Angola en Zimbabwe.)
Van nature denk ik er het mijne van. Misschien dat sommigen van ons dat ook beter n's zouden doen.


En dit was dan ooit een kolonie van ons. En m'n grootvader had er in de "Roaring Sixties" bijna naartoe gemoeten.
Fucked up.
Bastards.

Anyways, made up my mind. Kruip er toch maar ff in.

Dag erna
20:10

Op Youtube weer maar n's een mooi politiek stukje gevonden. Zelfs een héél mooi stukje. Hierin vind ik net de stukjes argumentatie die ikzelf ook meer dan genoeg aanhaal om de negatieve standpunten verder te bekritiseren. Of hoe Hicham El Mzairh, die 9.5 jaar geleden naar België kwam (vanuit Marokko) en momenteel VLD'er is. Chapeau wat die mens zegt.
"Ik hoop dat zo’n Annemans oren heeft naar wat ik vertel. En als dat niet zo is, kijk ik extreem-rechts nog altijd liever recht in de ogen dan dat ze veilig vanachter mijn rug roepen dat ze mij en andere allochtonen haten."



Kijken maar.

-----------------------------------------------------

Ode aan Magali



Belofte maakt schuld. :)

Als toekomstige collega, en heel goede vriendin,
Toch niet al te braaf, maar een beetje tussenin,
Werkend aan de klachtenbalie, in de Brusselse Makro,
Wel een beetje stoer, maar ach, net als mij, houden we maar zo!

Meer into boenk dan into rock, een beetje désolé.
Maar bij het volgend rock-concert dan gaat ge maar ns mee. (wees daar maar zeker van ;) )
Alle ogen op de foto, want ja het is de die,
En dit was dus mijn ode, de Ode aan Magali.

Applaus applaus!!! Zolang we later maar samen in de klas zitten, hè schat? *wink*
Want dat wordt kick-ass.
En ik weet dat ik 'm al doorgestuurd heb, maar speciaal voor u (om het af te maken), nog een keer de "Mars van de Belgische Gendarmerie (met dank aan Boris, onze huidige "cop").

Ok, ik ben sowieso al geen rijmman (verre van zelfs, *wink wink*), maar voor een keertje mag het wel n's een keer hè. Dan heb ik mijn goeie daad ook weer maar n's gedaan ("At your service", zoals wijlen P. Fortuyn het zou zeggen).
Voor de mensen die ook een keer een "ode" willen krijgen op deze blog: u mag in de comments altijd aan aanvraag achterlaten. Die zal na onmiddellijke behandeling, geprocessed worden en in de volgende blog mag u zich dan vergapen aan een stukje tekst dat SPECIAAL aan u opgedragen werd!
Als dat geen mooi cadeau is.
En natuurlijk kan u ook zo'n prachtige ode cadeau doen aan iemand. Vrienden, familie, vijanden,... ze mogen allemaal meedelen in het plezier!
Dus profiteer ervan en vraag uw Ode vandaag nog aan!
(niet cummuleerbaar voor andere aanbiedingen in de Dog of War-catalogus. Deze aanbieding mag na aanvraag ook niet teruggenomen werden.)

Cheers ya'all, en tot de volgende keer!