Duister, door The Dog of War

Verhaaltje dat ik ooit voor m'n nicht geschreven heb. Niet perfect, wel leuk.

Er klonk gemorrel aan de voordeur. Helena dacht eerst dat het haar kat was die z’n nageltjes wou scherpen, maar dit klonk eerder alsof er iemand aan het slot wrikte. Met slaperige ogen keek ze naar haar wekkerradio. Het was bijna drie uur, normaal gezien had ze nog vier uur vooraleer ze moest opstaan.

Het was een van die maanloze nachten waarop ze zich zo al niet helemaal gerust voelde. Het had veel te maken met de voorbije dag die ontzettend slecht afgelopen was. Haar ex-vriendje Michael had die dag al verschillende keren geprobeerd haar op te bellen tijdens het werk, hoewel ze hem al wekenlang had gewaarschuwd dat ze naar de politie zou stappen om een klacht voor stalking in te dienen. Tot nu toe was het echter tevergeefs. Daarenboven had ze weer een opmerking gekregen van haar baas omdat ze voor de derde keer die week te laat was. Hij wilde maar niet begrijpen dat ze als ongehuwde moeder nog bijkomende verplichtingen had. Haar zoontje, dat ze in overeenstemming met haar toenmalig vriendje Ludwig had genoemd, was ziek geworden en voor ze naar haar werk vertrok moest ze eerst een omweg maken via haar moeder die doorheen de dag op de peuter zou passen.

Het gemorrel hield op en om een of andere reden had ze het gevoel alsof de voordeur opengedaan werd. Een koude luchtstroom gleed langs haar arm omhoog. Het kon niet anders of er moest iemand het huis zijn binnengeglipt. Ze vloekte eventjes binnensmonds: ze had haar gsm op het salontafeltje laten liggen.

De spanning werd teveel, ze moest en zou weten wat er beneden gaande was. Zachtjes liet ze zich uit het bed glijden, zonder al te veel geluid te maken. De lenigheid die ze uit haar tijd als ballerina had overgehouden begon langzaamaan te tanen, maar deze keer spande zich tot het uiterste in. De gedachte dat er iets met haar zoontje kon gebeuren gaf haar de extra kracht die ze nodig had om door te gaan.

De deur van de slaapkamer stond vlak bij de trap en toen ze haar hoofd om de hoek draaide zag ze in het schijnsel van het nachtlampje, een goedkoop prulletje dat haar vader voor Ludwig had geïnstalleerd, een schaduw wegtrekken. Opeens kreeg ze een paniekaanval. Ze besefte maar al te goed dat het haar aan kracht ontbrak om de indringer rechtstreeks te confronteren. De enige overgebleven mogelijkheid die in haar hoofd opkwam was hem langs achter te vloeren. De paniek was weg, veranderd in vastberadenheid.

Voorzover ze kon horen was de indringer naar de woonkamer gegaan, wat het haar mogelijk maakte naar de opbergruimte te sluipen.

Toen ze nog samen was met Michael had hij ooit een fitnesstoestel gekocht voor haar verjaardag. Het onding was sinds hun breuk genadeloos naar de opbergruimte verhuisd en had sindsdien enkel nog maar gediend om de ruimte wat op te vullen. Tijdens het opruimen lagen de zware buizen vaak in de weg. Nu zouden ze voor iets anders voorbestemd zijn.

Ze kon een klein sadistisch lachje niet onderdrukken, ze had het perfecte wapen gevonden.

Na al die tijd in het kleine huisje had ze geleerd welke treden van de trap ze niet mocht gebruiken. De gewoonte die te vermijden had ze aangeleerd omdat het kraken haar zoontje wakker maakte. Terwijl ze gestommel hoorde bij de televisie, die in de verste uithoek van de woonkamer stond, sloop ze naar opbergruimte. Ze wist van die deur dat hij piepte. Haar vader had haar al verschillende keren aangemaand om olie in de scharnieren te gieten, maar tot nu toe had ze dat altijd al genegeerd.

Een schril gepiep klonk door het huis en ze kon boven Ludwig horen die langzaamaan wakker werd. Ze kon de indringer naar de woonkamerdeur toe komen stappen. Helena haalde even diep adem, het moment was aangebroken waarop ze moest toeslaan.

De gestalte verscheen in de deuropening. Ze kon zijn gezicht niet zien maar ze sloeg genadeloos toe. De indringer ging verbazingwekkend genoeg al na een slag neer en belande met een korte kreun en een zware bons op het tapijt. Boven klonk gekrijs, Ludwig was wakker geworden.

Met de fitnesstoestelbuis nog in de hand bewoog ze langzaam, haar ogen constant op het bewusteloze hoopje mens op de grond gericht, naar de lichtschakelaar.

Het licht deed pijn aan haar ogen, die intussen aan de duisternis gewend waren geraakt. Met haar ogen tot spleetjes geknepen keek ze naar zijn gezicht.

“Papa?”