Vrijdag 5 december, half 10 's ochtends...



Ik bereid me voor op de laatste les geschiedenis van dit semester, van 10.30 tot 12.30. Ik durf er eerlijk in zijn dat ik momenteel overspoeld wordt met werk.

Om u even een overzicht te geven:



- Microteaching Engels tegen maandag. Een microteaching houdt in dat je lesgeeft voor je eigen klasgenoten.

Het is niet het lesgeven op zich dat me parten speelt, maar de voorbereiding (zijnde de lesvoorbereiding. Geen idee waar ze die term vandaan gehaald hebben). Ik kan echt verzekeren dat voor een beginneling zo'n lesvoorbereiding invullen geen sinecure is.

En even, puur ter informering: de les noemt "telling the time". In de praktijk moet (ja, MOET) ik blijkbaar met zo'n giant klok vooraan gaan staan en lekker, als de eerste de beste halvegare, met de wijzertjes zitten draaien.

Maar bon...

- Microteaching Geschiedenis. Heeft in dit geval niets met wijzers te zien, maar wel "Het ontstaan van de landbouw". Er zijn interessantere dingen om te geven, maar zo ziet u maar wat voor een divers spectrum aan lessen het "Heilig Hart" durft aanbieden! Mocht het geen katholieke school meer zijn, ik zou nòg gelukkiger zijn!!

- portfolio-taken Engels: werden doorheen het semester gegeven. Het feit dat ik ze op korte tijd moet maken, zegt genoeg. En eerlijk, ik zie er absoluut het nut niet van in om een paar onozele tekstjes te gaan analyseren naar moeilijke woorden en moeilijke zinnen.
Ik probeer later nog wel n's zo'n taak te scannen en hier op de blog te zetten. Niet dat het iemand kan schelen, maar er lopen altijd wel freaks rond.
Trouwens, waarom kunnen ze in het middelbaar niet meer tijd besteden aan fonetische tekens? Ik heb het in het secundair welgeteld 3-4 lessen gekregen ofzo (als het niet minder is), en nu opeens breekt dat mij (en verschillende andere) vrij zuur op.

- Schrijftaak taal: Met als onderwerp "de vrijetijdsbesteding van de student". Nuja, het eerste tekstje dat ik geschreven had, heb ik momenteel doorgestuurd naar mijn collega-studente, die het hopelijk vandaag nog zal verbeteren. De taak moet tegen morgen (zaterdag) af zijn, dus laat ons hopen dat ik literair genoeg was om mijn lectoren van hun stoel te blazen.
Fingers crossed, meisjes en jongens!

En bon, dat mag dan misschien niet al te veel lijken, maar het is het wel hoor.

Ik hoef de leerkrachten onder jullie al niet meer duidelijk te maken dat in zo'n lesvoorbereiding vrij veel tijd kruipt.

Ach, dan heeft een mens toch iets te doen.

Okay, volgende punt.

U heeft waarschijnlijk al opgemerkt dat de blog hier boven gewijd is aan onze lieftallige anoniem. Aangezien dit heerschap weer maar van zich liet horen, heb ik 'm maar onmiddellijk duidelijk gemaakt dat zijn dyscletie (wink wink) hem duidelijk parten speelt.
Maak u vooralsnog geen zorgen. De vorige keer liet ik nog vrijheid van meningsuiting toe, maar nu maak ik er gewoon onmiddellijk komaf mee.

Ik heb gezegd.

Btw, Kerstmis komt eraan. Ik zal m'n best doen om een goeie Kerst-blog eruit te knijpen!

In leven en welzijn groet ik u,

Lawrencelot

PS: Ik laat u achter met een filmpje van Locomotive Breath van Jethro Tull. Kwestie van mijn muzieksmaak nog wat extra met u te delen (wat mij eraan doet denken dat ik dringend de rechterkant moet updaten.

PPS: poepkonijn!

Dust. No? Anybody? Dust. No? Anybody? Dust...

"Here I come to save the day...
Mighty Mouse is on his waaaaay!"



(Andy Kaufman)




En jawel, na een lange periode van stilte, is hij er terug.
Bon, ik voelde zelf de behoefte opnieuw opkomen om mijn diepste zielsberoerselen aan het papier toe te vertrouwen, om het over een poëtische boeg te smijten.


Dude, wat een maanden... Ik kan het zelfs niet aan om er even bij stil te staan. Om zot van te worden.




Sidder en beef, want uw lieftallige auteur heeft het universiteits- en het werkleven om zijn kansen te wagen bij de instelling die bekendstaat als de KHL. De "Katholieke Hogeschool Leuven", oftewel "Katholieken Haten Lawrence". G'damn Catholics. Laat mij er gewoon eerlijk in zijn dat het er best chill aantoe gaat, absoluut niet te vergelijken met de KUL. Of dat zo goed is? I dunno om eerlijk te zijn. Het 's ochtends vroeg opstaan om om kwart na acht in de les te zijn.... slopend.





En in mijn vroegere leven zou ik dan vanuit bed een luide "Fuck 'em all" hebben laten weerklinken, maar helaas, dat zit er nu helaas niet meer in. Allemaal dankzij: 1. Een vrouw genaamd "Brigitte Mommaerts", waardoor ik mij genoodzaakt zie om mij om half zeven al uit bed te slepen (aangezien het haar les is, niet omdat ze naast mij in bed ligt!!). 2. School en Wereld, het meest puntloze vak ooit.


Frustratie? Alom! Maar anyway, we overleven het wel. Zoals gewoonlijk.


Hmm, ik heb er trouwens over zitten denken om de lay-out van deze blog opnieuw aan te passen, maar uiteindelijk kreeg ik het gewoon niet over m'n hart. Deze lay-out is gewoon tè cool, en nog altijd een eerbetoon aan de blog van Colby Buzzell. Voor de mensen die geen zin hebben om terug te bladeren in deze blog: Colby Buzzell is een voormalige Irak-veteraan die tijdens zijn diensttijd in 2004-2005 zijn eigen internet-blog aangemaakt had om te vertellen over zijn belevenissen in Irak.

En ja, hij is Amerikaans. En ja, hij heeft een Nederlandse versie van "My War". En nee, het is niet fake. No room for discussion here! Maar zodus, ik kan het niet om de lay-out te veranderen. Eigenlijk heb ik dat al gedaan door de "Guernica" van Picasso, te vervangen door een pin-up.

Anyway, het is al veel te lang geleden sinds mijn vorige blog (buiten dan die "Under Construction"). Al van 17 juni weer!! Tja, weinig tijd (oftewel: goedkope uitvlucht om er onderuit te muizen omdat ik eigenlijk te lui was om een blogbericht te typen). En meer van die dingen.
Maar ik hoop natuurlijk in het vervolg weer meer blogs te kunnen maken. Op die manier heb ik het ook wel nagelaten om mensen die ik voor een langere periode niet meer gesproken heb, niet meer deelgenoot te maken van mijn dagelijkse avonturen. Waarvoor excuus.


Trouwens, Obama heeft gewonnen. Bada Bing, Bada Boom! We gaan het deze keer niet hebben over de presidentsverkiezingen. Dat ga ik overlaten voor een volgende keer ofzo. Of toch wanneer ik zin heb om Prof. Kerremans te citeren.
"Isoler la France et neutraliser la Russie". Knoop dat goed in uw oren!! Het kan u later nog goed van pas komen!! (en ik zie de mensen die die term al kennen, goedkeuren knikken). Tot zover de zinloze alinea.

Anyway, ik ga nu verder That 70's Show kijken. Het is al laat genoeg, ik heb nog drukke dagen voor de boeg, en ik wil uw leesgenot nu ook weer niet tè lang laten duren.

Peace out.

Lawrencelot
Uw blog-schrijver.

PS: Ik laat u zelf achter met wat That 70's Show. Kwestie dat u zich niet al te eenzaam moet voelen.

Bedankt!

Vooraleer ik het vergeet.



Lawrencelot.blogspot.com (de blog die jullie, raar-maar-waar, momenteel onder ogen hebben) bestaat welgeteld 1 jaar!!! (en een maand).
Reden genoeg om te vieren natuurlijk. Ik verzin nog wel iets waarmee ik deze gelukkige gebeurtenis kan vieren.
In tussentijd kan ik jullie, mijn liefste lezers, alvast bedanken voor al die tijd van lezen en commenteren (zelfs als ze anoniem zijn).

En als extra, clipje van Monty Python's Flying Circus (van joetjoep)

Present... Fire!

Ik moet toegeven dat ik op dit eigenste ogenblik wel een gevoel van schaamte voel. Mijn eigenste blog die al een maand niet meer ge-updated werd... Om eerlijk te zijn twee maanden zelfs, als we mijn vorige erbarmelijke post erbij rekenen (had niet al te veel inspiratie).
Maar ok, beste blog-lezer, natuurlijk zijn er wel wat verzachtende omstandigheden in de zin dat een werkmens na een lange dag werken soms in een na-werk-dip verkeert.

Maar zodus, mijn nieuwe blog. Zingt en juicht o volkeren der aarde.

Okay, mijn eerste punt van de dag (Lawrence zet even wat ZZ Top op om in "the mood" te komen).


You know what really grinds my gears?

Facebook!

Wat een kutwebsite. Een opgehoopt stukje pretentie dat meestroomt in de tendensen die in gang werden gezet door websites als myspace en meer van die bagger.
Natuurlijk dacht ik er niet zo over toen ik mijn profiel aangemaakt had, in de tijd toen Facebook nog niet zo wijd verspreid was en de Belgische internetbezoekers nog altijd tuk waren op dingen als lnm en netlog. Ik had het adres gekregen van een Britse vriendin (jawel, ik heb wel degelijk vrienden! :P) en aangezien langdurig zagen aan mijn hoofd in sommige gevallen wel n's garant durft staan voor "ok, het is al goed", maakte ik het bewuste profiel aan, dat daarna zo'n jaartje sluimerend online bleef hangen, tot opeens iedereen het cool begon te vinden.

En waarom, oh waarom, zit ik er nu meer op? Achterlijke vrije tijd achter de pc. Lawrence, ga een boek lezen en blijf van facebook af!


You know what really grinds my gears?

Van die ellendige freaks op de autosnelweg die enkel op de linkerrijstrook rijden, en wanneer je ook maar durft om op dat spoor trager te rijden, ze lekker een light-show tentoon gaan spreiden (u weet wel, knipperen met de lichten en dat soort dingen).
Degenen die mij kennen weten natuurlijk wel dat in dat soort gevallen gedachten in mij opkomen als "we gaan n's ferm met die gast z'n kloten rammelen" (en mijn excuses voor dat taalgebruik :P).
Meest gebruikte tactiek: 120 en max 130 km/h rijden, ten einde het achterliggende individu lastig te krijgen.
In de meeste gevallen durven zo'n kerels het dan nog aan om rechts voorbij te steken. In dat geval gewoon optrekken en hem bij voorkeur vast rijden. Meestal verlies ik zelf na een tijd de interesse (benzine wat sparen natuurlijk) en laat hem voorbijsteken. Wanneer het individu (in al zijn lastigheid) wat uitdagend wil gaan doen, dan is er maar 1 manier om hem afscheid te wensen:

Even voor de duidelijkheid: Ik ben noch een snelheidsduivel, noch een frequent agressief rijder. Af en toe heb ik gewoon zin om "out of the ordinary" te doen.

Maar enfin, het leven gaat door; en buiten al die ergernissen valt het allemaal nog best mee. Zo ben ik ondermeer op 1 week tijd welgeteld 2 keer naar Waterloo geweest. Voor de modale inwoner van België waarschijnlijk niet meer dan "Ah ja, das met dieje lieuw neffest d'otostrade". Maar natuurlijk is er wel wat meer aan dan dat. Ik was blij als een kind!! (een kind zeg ik u!) toen ik ginder kon rondfladderen. Natuurlijk is het niet mijn bedoeling om hier een blog vol te zeveren met zogenaamde "military trivia", daar is mijn blog ook niet voor gemaakt, maar aangezien sommigen onder u ook wel wat interesse durven vertonen, zet ik toch maar even een sfeerbeeldje online. De "groentjes" zijn mannen van de 95th Rifles (Regiment of Foot). Cadeau'tje voor Whitey ;)


Jaja, het was mooi. Indien er mensen interesse hebben: ik wil gerust wel n's (opnieuw) een uitstapje maken naar daar. Een betere gids bestaat gewoon niet (heel waarschijnlijk wel, maar ik droom nu eenmaal graag).

Anyway, dat was het dan voor mijn nieuwe blog. Merk ook even op dat ik nieuwe muziek ge-uploaded heb. Goodbye Mr A van The Hoosiers, omdat ik daar wel wat happy van word. ^^



Allez, tot een volgende (en hopelijk snellere) blog.

Lawrence out...

PS: Looptochtjes deze tijd staan haast gelijk aan zelfmoord. Klote-muggen! And that's what really grinds my gears...!

En dat werd tijd...

Waarde vrienden van de blog

Het zal sommigen onder u, dewelke ik onder de noemer "die-hard fans" categoriseer, waarschijnlijk al zijn opgevallen dat er sinds mijn vorige blogpost wel een paar daagjes verstreken zijn. Nu ja... No shit Sherlock. Het begon eerlijk gezegd wel n's tijd te worden ook!

Aldus...

*tromgeroffel*

... een nieuwe blog!

*Het publiek wordt onzinnig van vreugde*

Er is zo ontzagelijk veel gebeurd de laatste weken dat ik de zin mis om erover te schrijven en slechts mijn ogen richt op de toekomst.
(en waarom schrijf ik in hemelsnaam zo bekakt?)
Bon, om even tot de essentie van de zaak te komen: Het mooie weer is wederom achter de rug. Monotone dagen volgen mekaar op, en ik ben weer in een vreselijk inspiratie-loze stemming.
Niettegestaande zal ik er toch wat proberen uit te knijpen.

Voor alle muziek-liefhebbers onder ons: Ik heb zonet "Kashmir: The Symphonic Led Zeppelin" op de kop kunnen tikken. En om eerlijk te zijn is het z'n geld tot nu toe al meer dan waard geweest. Over het algemeen krijg ik bitter weinig "rillingen" bij het luisteren naar muziek, maar deze keer was het weer van dat. Geschud, gebibberd, ... vibrator-style. Geen gejank; daar houd ik niet zo van. (das niet schtoer genoeg!)


Vooral de orchestrale versie van "When the Levee Breaks". Het originele nummer behoort eigenlijk al sinds mijn prille Led Zep-fandom tot m'n all-time favorites. Maar nu... Jesus, Josef and doggy-style Mary, dit is gewoon orgasmisch! (en hopen dat ik dat laatste correct geschreven heb).

Om even een voorbeeldje te geven, aan de hand van joetjoep:

Het origineel van Kashmir


De Symphonic Led Zeppelin-versie



Aldus, gaat allen naar de winkel (Fnac) en koop! KOOP!!! (and that's a goddamn order, soldier! Hut! Hut! Hut!).

Maar soit, bij mijn volgende vlaag van inspiratie komt er waarschijnlijk wel meer op te staan. Kwestie van de dingen wat op z'n beloop te laten gaan. (You know...)

Anyways, met hoop op een volgende blog

Yours sincerely


Lawrencelot

Even tussendoor, aangezien ik toch niet kan slapen.

Go to your gawd like a soldier...

Info schilderij, zie *


When the ’arf-made recruity goes out to the East
’E acts like a babe an’ ’e drinks like a beast,
An’ ’e wonders because ’e is frequent deceased
Ere ’e’s fit for to serve as a soldier.
Serve, serve, serve as a soldier,
Serve, serve, serve as a soldier,
Serve, serve, serve as a soldier,
So-oldier of the Queen!

Now all you recruities what’s drafted to-day,
You shut up your rag-box an’ ’ark to my lay,
An’ I’ll sing you a soldier as far as I may:
A soldier what’s fit for a soldier.
Fit, fit, fit for a soldier . . .

First mind you steer clear o’ the grog-sellers’ huts,
For they sell you Fixed Bay’nets that rots out your guts—
Ay, drink that ’ud eat the live steel from your butts—
An’ it’s bad for the young British soldier.
Bad, bad, bad for the soldier . . .

When the cholera comes—as it will past a doubt—
Keep out of the wet and don’t go on the shout,
For the sickness gets in as the liquor dies out,
An’ it crumples the young British soldier.
Crum-, crum-, crumples the soldier . . .

But the worst o’ your foes is the sun over’ead:
You must wear your ’elmet for all that is said:
If ’e finds you uncovered ’e’ll knock you down dead,
An’ you’ll die like a fool of a soldier.
Fool, fool, fool of a soldier . . .

If you’re cast for fatigue by a sergeant unkind,
Don’t grouse like a woman nor crack on nor blind;
Be handy and civil, and then you will find
That it’s beer for the young British soldier.
Beer, beer, beer for the soldier . . .

Now, if you must marry, take care she is old—
A troop-sergeant’s widow’s the nicest I’m told,
For beauty won’t help if your rations is cold,
Nor love ain’t enough for a soldier.
’Nough, ’nough, ’nough for a soldier . . .

If the wife should go wrong with a comrade, be loath
To shoot when you catch ’em—you’ll swing, on my oath!—
Make ’im take ’er and keep ’er: that’s Hell for them both,
An’ you’re shut o’ the curse of a soldier.
Curse, curse, curse of a soldier . . .

When first under fire an’ you’re wishful to duck,
Don’t look nor take ’eed at the man that is struck,
Be thankful you’re livin’, and trust to your luck
And march to your front like a soldier.
Front, front, front like a soldier . . .

When ’arf of your bullets fly wide in the ditch,
Don’t call your Martini a cross-eyed old bitch;
She’s human as you are—you treat her as sich,
An’ she’ll fight for the young British soldier.
Fight, fight, fight for the soldier . . .

When shakin’ their bustles like ladies so fine,
The guns o’ the enemy wheel into line,
Shoot low at the limbers an’ don’t mind the shine,
For noise never startles the soldier.
Start-, start-, startles the soldier . . .

If your officer’s dead and the sergeants look white,
Remember it’s ruin to run from a fight:
So take open order, lie down, and sit tight,
And wait for supports like a soldier.
Wait, wait, wait like a soldier . . .

When you’re wounded and left on Afghanistan’s plains,
And the women come out to cut up what remains,
Jest roll to your rifle and blow out your brains
An’ go to your Gawd like a soldier.
Go, go, go like a soldier,
Go, go, go like a soldier,
Go, go, go like a soldier,
So-oldier of the Queen!

De Britse schrijver-dichter Rudyard Kipling (1865-1936, waarschijnlijk in deze contreien het meest bekend omwille van zijn boek "The Jungle Book") schreef het gedicht "The Young British Soldier" ter ere van de Britse aanwezigheid in Afghanistan in de 19de eeuw (Eerste Anglo-Afghaanse Oorlog 1938-1842, Tweede Anglo-Afghaanse Oorlog 1878-1880). Over deze aanwezigheid ga ik hier geen uiteenzetting doen (gelukkig maar!), maar voor de nieuwsgierigen: de Britten wilden controle over Afghanistan om een buffer te hebben tegen het Russische Rijk dat een constante bedreiging was voor de Britse aanwezigheid in Indië.
Het aantrekkelijke aan dit gedicht is de, voor die tijd, ongewone hoeveelheid ironie en zwartgalligheid. En als er iets is waar ik van hou, dan is het dat wel!

Overigens, in dit geval is "Martini" geen alcoholische drank, maar wel het standaard geweer van de Britse troepen in de periode 1871-1918. Stelletje dronkaards. Tss tss tss

≠

* The Last Stand of the 66th Foot Regiment at Maiwand (27 juli 1880). 9 soldaten, 2 officieren en de regimentsmascotte "Bobbie" houden tevergeefs stand tegen het hele Afghaanse leger, na een verpletterende nederlaag van het Britse leger.
De hond Bobbie wist als enige te overleven (uit eerbied lieten de Afghanen hem in leven) en wist, ondanks verscheidene wonden, de terugtrekkende Britten te volgen naar Kandahar. Een tocht van 80 km.
Hij kreeg na de Afghaanse Oorlog van Queen Victoria de "Afghan War Medal".


Tot zover mijn korte geschiedenisles en op naar de volgende blog!

Zoals beloofd, wat nieuwe muziek.

En youtube-clipje van Alles Kan Beter

Good News Everyone!

Wel...

*Kuch*


Good news everyone!

We (of in ieder geval 'ik') zitten momenteel al aan de 67'ste blog van 'The Dog of War'. Dat wou ik alvast laten weten.

Een kleine update van de voorbije dagen:
De twee sollicitatie-gesprekken zijn momenteel gelukkig achter de rug. En wonderwel gingen ze beide vrij positief! Natuurlijk ben ik wel de laatste persoon om spontaan in een "eureka" uit te breken, maar vooralsnog durf ik zeggen dat het verrassend beter ging dan ik in eerste instantie durfde te denken. Eigenlijk is het, als ik een kleine tip mag geven voor degenen die in de toekomst een of meerdere interviews moeten afleggen, gewoon een kwestie om rustig te blijven. Hoewel om een of andere reden de nervositeit echt door m'n lichaam gierde vooraleer ik beide winkels binnenging, wist ik toch een zekere "cool" hoog te houden. Want zo ben ik nu eenmaal ^^

Misschien nog een paar tips die van pas kunnen komen bij een eventueel sollicitatie-gesprek:
- Een van de standaard-vragen die interviewers durven stellen is "waar zie jij jezelf binnen vijf jaar". Probeer in dit geval niet te weinig te zeggen, maar ook niet te veel.
Wat ik daar concreet mee bedoel is dat je in eerste plaats niet moet gaan zeggen dat je graag nog hetzelfde werk zou willen doen, want dat is gewoon het type-voorbeeld van de ongemotiveerde werkkracht. Iemand die in een periode van 5 jaar altijd hetzelfde werk wil doen, is gewoon lui en dom en absoluut niet hetgeen de gemiddelde werkgever zoekt.
Aan de andere kant net hetzelfde voor degenen die hun loopbaan al vollop uitgestippeld hebben. Ik zou persoonlijk ook niet teveel vertrouwen hebben in mensen die duidelijk laten zien dat ze uit zijn op jouw job.
Beter is om ergens tussenin te blijven. Hoe je dat doet, moet je zelf zien te verzinnen.

-Nog zo'n vraag: "Hoeveel wil je verdienen".
Ga niet de volslagen idioot uithangen en begin niet met bedragen op te noemen. Punt.

- Maar vooral: blijf beheerst, rustig en gemotiveerd.

Zo, voor meer vragen kan u natuurlijk altijd bij mij terecht, of u kan desnoods in de comment-sectie van deze blog een of meerdere vraagjes achterlaten. Liefst betreffende het bovenstaande onderwerp.

-------------------
Live for nothing, or die for something. It's your call...

Yep, ik heb de film gezien die bij menig man een euforisch momentje van pure testosteron-circulatie kan veroorzaken.
Ik heb het in dit geval over the one and only "John Rambo", aka Rambo IV.
Waar sommige actiefilms het van de verhaallijn moeten hebben, en weer andere van de acteerprestaties...

tja...

In deze film ontbreken die twee factoren ruimschoots. Wat deze film echter super maakt (en ik meen het: SUPER) is de laatste ontbrekende factor: extensief en expliciet geweld.
Er wordt niet op een bloeddruppel meer of minder gekeken in deze film.

En eerlijk, dat maakt 'em gewoon super.

Punt

Alhier stukje film



--------------------------

Good news everyone!


Vanaf heden kan uw Dog of War zich (bijna) officieel werknemer noemen bij het concern AS Adventure.
En omg, I did it! Vraag me niet hoe, maar I did it!
Een winkel geopend door lesbians, voor lesbians, dixit Ellen D. But goddamn, I'm a frigging lesbian!
Nu is het slechts een kwestie van wachten op D-Day, 17 maart. kwart na negen in de ochtend (wat voor mij vreselijk vroeg is).
Ik zou dus zeggen: voor degenen die zin hebben om n's langs te komen (maar liefst niet op de eerste dag): de store is te vinden op de Maastrichterstraat (die Limburgers met hun deviante namen altijd) nummer 15 tot 17, te Hasselt.

GPS-coördinaten: N50 55 46.4, E5 20 25.0

En nu die inboorlingen daar wat Vlaams-Brabantse cultuur bijbrengen.

Mijn welkomstgeschenken:

Een krat Stella Artois, om dat boechtbier uit Alken voor eeuwig naar de stoffige zolderkamertjes te verbannen.

Een selecte combinatie van Hagelandse wijnen. Aangezien het Hageland nu eenmaal de beste wijnen van België heeft.

Een Brabants trekpaard. Een paard met karakter en werkkracht! Dan is het werk met de ploeg eens zo snel gedaan. (oh, de ironie)



Een hoopje stickers van Regionale Omroep Brabant. Wie wil er nu niet rondrijden met zo'n flashy sticker op de achterruit van z'n Fordje uit Genk?



En bovenal, cd's van Big Bill!!! :D
Zodat het " Daar is mijn vaderland, Limburgs dierbaar oord..." van het Limburgs volkslied kan vervangen worden door het gezapige, en daarom héél sympathieke "Ene mee hesp en ene mee keis".

Ok, en laat nu de Limburgse intifadah maar over mij heen strijken ^^

Sta mij het ook n's een keer toe om ongebreideld over Limburg te zeveren. Nu ik nog kan ^^

Sharphill

Bon, schijnbaar weer veel te lang geleden dat ik nog n's een blog geschreven heb, dus here we go again.
Morgen en overmorgen twee sollicitatie-interviews te doen.
1. AS Adventure in Hasselt
2. Krëfel (met de umlaut) in Tielt-Winge

Probleem is dat ik het eerste dolgraag zou willen doen, en het tweede MOET doen aangezien de VDAB mij dit opgelegd heeft.
Was eerlijk gezegd ook weer toppunt. Ik kom aan in de werkwinkel in Aarschot (thuis van de VDAB en zo), waar ik gedirigeerd word naar een bureau met daarachter een dame die blijkbaar haar job al jaren niet meer ziet zitten. Ze kijkt even naar mijn profiel.
zij: "Al een job gevonden?"
ik: "nee"
zij: "Al ingeschreven bij een sollicitatie-bureau?"
ik: "al honderden"

Zo ging het gesprek dus door voor zo'n tien minuten. Tot ik opeens te horen krijg:
"Ok, ik heb hier twee bedrijven waarvoor gij gaat solliciteren."
Het enige wat ik daarop kon stamelen, was: "Maar..."
"Ge weet toch wel dat het vijf voor twaalf is?"

Things like that just grind my gears.

Ofwel doe je het goed, ofwel doe je het niet. Goh, dan had ik liever een Britse Drill Instructor met een Geordie*-accent gehad die in mijn oor dingen riep als "You're knee-deep in shit, mate! Now move your fucking arse and get to work! You fucking bollocking cunt!"
En kijk, dat zou gewerkt hebben! Maar ok nu ik een sollicitatie aan m'n been heb hangen, kan ik er maar beter het beste van maken. Nog nooit echt een job-interview gedaan, dus laten we alvast maar hopen dat ik niet in Monty Pythonèsque toestanden terecht kom.



Blijf kalm en lach. That's the key.
En laat ons eerlijk gezegd (wederom) hopen dat het bij AS Adventure perfect verloopt, want dat ziet er mij tenminste nog een coole job uit. En... wat dat betreft heb ik tenminste toch nog iets van verstand. Ahaa! Duimen broeders en zusters! Gaat allen een kaarsken branden in Scherpenheuvel.
En terwijl u toch daar bent, mag u aan de snoepkramen wel iets halen op mijn kosten.



Maar bon, snel ff iets getypt. Ik houd iedereen wel updated.

Cheers

Uw Dog of War

PS: volgende keer n's nieuwe muziek uploaden. Het zou (beep) n's (beep) tijd gaat worden!

*Geordie: Noord-Oost Engeland

Les Misères de la Vie Humaine

Hoewel het momenteel half vijf in de ochtend is, dwing ik mezelf er toe om er opnieuw een blog uit te knijpen. Ik vind het zelf raar dat er deze keer nog niemand is geweest die ook maar iets in de zin van "waar blijft uwe volgende blog" gezegd heeft.
Honestly, nu ik terugkijk op al m'n voorgaande blogs, verbaast het mij dat ik eigenlijk vooral geschreven heb in dienst van mijn lezende medemens; en dat terwijl het nooit mijn bedoeling geweest is om een human interest-blog op te zetten. Ik heb dus an sich gewoon het basisprincipe van mijn eigen creatieve schrijven verloochend. Nu wil ik natuurlijk niemand hier iets verwijten. Mea culpa is het enige wat er uit komt.
"Maar Lawrence, waarom dan in hemelsnaam een blogspot-pagina creëren?", hoor ik de hoogst-intelligente mensen al opmerken.
Wel, lieve mensen, eerlijk gezegd doe ik dat vooral om mezelf. Nu zal u heel waarschijnlijk de wenkbrauwen fronsen, want is Lawrence op zich al geen hoogst merkwaardig, raar figuur (en bovenal hangt hij soms wel de idiote klootzak uit) dat hij nu opeens uw eigen leesgenot nog gaat opeisen voor zichzelf?
Ja, ik doe het enkel en alleen voor mezelf, of dat is toch alvast waarvoor het de bedoeling was.

Elk mens op deze rotplaneet heeft zijn eigen individuele leven (tenzij hij hersendood is, waarvoor alle respect) en elk mens heeft af en toe de nood om zijn eigen leven en denken te reflecteren op anderen. Wanneer de tegenoverstaande persoon (of personen, maakt het allemaal wat gezelliger) dit ook doet, ontstaat de zogenaamde "dialoog". Die gesprekken kunnen over de meest lichtzinnige tot de diepste gesprekken gaan, maar uiteindelijk is het gevolg wel dat beide personen (of meerdere) met een goed gevoel uit mekaar gaan, aangezien ze de ander hun wensen en grieven hebben kenbaar gemaakt (laten we het concept "discussie" hier gewoon even uit de weg gaan).
Wat dat uiteindelijk met mij te maken heeft?
Eigenlijk is het antwoord heel simpel. Doorheen heel m'n 22-jarige levensloop heb ik al een overdosis koetjes-en-kalfjes-praat mogen meemaken, maar om een of andere reden ervaar ik een gebrek aan die zogenaamde "diepere gesprekken" (de zware kost). En de schuld ligt hier natuurlijk niet alleen bij anderen, maar vooral bij mezelf. Ik geraak om een of andere reden gewoonweg niet voorbij die barrière die ligt tussen simple talk en de heavy stuff. Nu mag ik wel geamuseerd zijn door hetgeen ik hierboven heb neergetypt, maar ik ervaar het geheel als een meer dan ernstig probleem.

Die drempel is gewoonweg op de meeste ogenblikken niet te overschrijden. Ofwel durf ik het zelf niet aan om hem te kruisen, en dat kan om meerdere reden zijn:
1. De persoon tegenover mij is mij niet vertrouwd genoeg.
2. Mijn gesprekspartner is vooral geïnteresseerd in zijn/haar eigen problemen en heeft het schijt aan die van mij (excuus voor het taalgebruik).
3. Ik heb op het ogenblik zelf niet echt de behoefte om diepere gesprekken aan te gaan.
En aan de andere kant vind ik het gewoon onbeleefd van mezelf en ongemakkelijk om zelf honderduit te beginnen praten over de dingen die mij bezighouden. Ik vind monologen over m'n eigen problemen zowat het moeilijkste dat er is. Natuurlijk hoop je op zo'n ogenblik dat je gesprekspartner er op inpikt, maar meestal loopt dat op een sisser als "whatever" uit.
Nu wil ik even duidelijk stellen dat hetgeen ik hier verkondig niet betekent dat ik niet geïnteresseerd ben in hetgeen u allen bezighoudt. Ik weet van mezelf (zware woorden) dat ik eeuwig klaarsta als luisterpost voor degenen die in nood verkeren en een luisterend oor nodig hebben. Voor vrienden doe ik nog altijd alles wat ik (relatief gezien) kan, hoewel dat (volledig ten onrechte) wel n's in twijfel durft genomen worden. Wat er ook beweert mag worden, ik ben nog altijd uw Eeuwige Naïeve Held (met dank aan Benny voor deze geweldige titel ^^). U mag mij altijd deelgenoot maken van uw diepste zielsroerselen, hoewel ik niet altijd de meest pasklare oplossingen heb daarvoor (oplossingen zoeken is overigens iets typische mannelijks, volgens "Men are from Mars, Women are from Venus" geschreven door John Gray), maar voor begrip en steun kan u altijd bij mij terecht (zelfs Lawrence heeft wel zijn vrouwelijke kant). Ik ben gewoon zelf nog altijd de persoon waar alles uit gesleurd moet worden, en dat ligt volledig aan mezelf. En daarom deze blog, waarin ik hoop u allen wat deelgenoot te maken van mijn diepere gedachten en problemen.

Natuurlijk mag u dit nog altijd afwimpelen als een grap. Geen probleem, ieder mens mag er het zijne van denken. Zoals mijn leerkracht wiskunde vroeger wel n's plachtte te zeggen: "We leven in een vrij land". Maar toch hoop ik die enkele mensen die mij beter kennen, of beter wensen te kennen, hier even op te wijzen. Lawrence is gewoon niet zo shallow (en sorry voor het anglicanisme, maar soms vind ik het makkelijker om op die manier dingen uit te drukken) als de meeste "gewone" mensen die mij tegenkomen wel n's durven denken. Wederom, geen enkel probleem daarmee.

Maar bon, nu we het "moeilijke" gedeelte achter de rug hebben, kan ik uiteindelijk tot de essentie van de hele zaak komen: de problematiek waarmee uw Dog of War te maken heeft.

Ik ga proberen m'n nonkel op te zoeken. "No big deal" denkt u daar waarschijnlijk bij. Een simpel familie-bezoekje is niet echt iets dat problemen kan opleveren. Deze keer wel. Zonder al te veel op familie-historiën in te gaan, waarvan ik overigens zelf niet eens het fijne weet, zal ik even de basis uitleggen van de reden waarom ik op visite ga.
De familie-generatie boven de huidige (mijn generatie) langs vaderskant, telt drie zonen: mijn vader en zijn twee broers. Een van die broers, mijn nonkel (u moet niet de meest intelligente persoon zijn om tot die conclusie te komen), heb ik al een stuk of twintig jaar niet meer gezien. Eerlijk gezegd heb ik daardoor niet eens een idee hoe hij er zou kunnen uitzien. De reden waarom ik hem al die tijd niet heb gezien laat ik in het midden. De hele problematiek is ontstaan buiten mijn eigen weten om (aangezien ik toen nog in de peuter-fase" zat) en het zijn eerlijk gezegd mijn zaken gewoon niet.
But hell, I'm The Dog of War. Eerlijk gezegd zal ik nooit opgeven zolang ik hem niet recht in de ogen heb kunnen kijken. Een slecht idee volgens sommigen, maar als ik het doe, doe ik het met open vizier. Hij blijft familie.

I may be foolish, but at least I'm a fool with a smile on his face...


De groeten, en op hoop van zegen


Uw Eeuwige Naïeve Held


PS: indien u af en toe de neiging voelt om een mailtje te sturen -> stuur gerust naar mij. Ik schrijf met plezier een mailtje terug.
PPS: Eigenlijk wil ik ook wel n's een keertje mail krijgen zonder er altijd te moeten sturen.
PPPS: En sorry voor het gezever, het moest er ff uit.
PPPPS: En voor Joke nog veel succes met haar examens. Voor de rest ook natuurlijk.


EDIT

We zijn intussen weer een weekje verder en waarschijnlijk beginnen sommige mensen zich al af te vragen hoe het nu net afgelopen is.
To be honest... niet bepaald zo goed. Hoewel mijn verwachtingen niet bepaald zo hooggespannen waren, had ik tenminste toch nog een teken van goodwill verwacht.

Niet dus...

Als ik eerlijk volstrekt eerlijk mag zijn, vind ik het absoluut niet kunnen dat voor mijn ogen een deur wordt gesloten, zonder dat ik zelfs nog maar een kans heb gekregen een, liefst volwassen, grondig gesprek te houden. Zoals u waarschijnlijk al wel kon afleiden uit mijn verwoordingen, heb ik haast letterlijk de deur tegen de neus gehad. Na nog een dreigement naar binnen te hebben gesmeten ("U weet hopelijk dat ik het hier niet bij laat"), besloot ik toen de deur dicht was, maar rechtsomkeer te maken. Na nog een "en nog een prettige dag verder!" naar de gesloten deur te roepen in de hoop dat hij er nog achter stond, liep ik over de oprit, waarna ik nog iets harder "Fucking sonovabitch!" riep. Kwestie van alle opgekropte stress en frustratie er in een keer uit te smijten. Eerlijk gezegd hoop ik dat hij het gehoord heeft.
Maar ok, kwestie gesloten.
Punt.

There's strong... and there's Army Strong!

1. Naar de eindselectie geweest voor "The Hessen Affair". Daar vertel ik later wel wat meer over.

2. De "Enneagram of Personality"-test gedaan.

Type 1: -3
Type 2: 6
Type 3: -2
Type 4: 1
Type 5: -1
Type 6: -1
Type 7: -1
Type 8: 7
Type 9: -6


De hoogste score telt in dit geval. Bij mij dus Type 8, zijnde:
Type 8: The Leader. The powerful, aggressive type.

Meer uitleg (eigenlijk klinkt dit toch niet ècht zo positief)

The Asserter (the Eight)

Asserters are direct, self-reliant, self-confident, and protective.

How to Get Along with Me

* Stand up for yourself... and me.
* Be confident, strong, and direct.
* Don't gossip about me or betray my trust.
* Be vulnerable and share your feelings. See and acknowledge my tender, vulnerable side.
* Give me space to be alone.
* Acknowledge the contributions I make, but don't flatter me.
* I often speak in an assertive way. Don't automatically assume it's a personal attack.
* When I scream, curse, and stomp around, try to remember that's just the way I am.

What I Like About Being a Eight

* being independent and self-reliant
* being able to take charge and meet challenges head on
* being courageous, straightforward, and honest
* getting all the enjoyment I can out of life
* supporting, empowering, and protecting those close to me
* upholding just causes

What's Hard About Being a Eight

* overwhelming people with my bluntness; scaring them away when I don't intend to
* being restless and impatient with others' incompetence
* sticking my neck out for people and receiving no appreciation for it
* never forgetting injuries or injustices
* putting too much pressure on myself
* getting high blood pressure when people don't obey the rules or when things don't go right

Eights as Children Often

* are independent; have an inner strength and a fighting spirit
* are sometimes loners
* seize control so they won't be controlled
* fugure out others' weaknesses
* attack verbally or physically when provoked
* take charge in the family because they perceive themselves as the strongest, or grow up in difficult or abusive surroundings

Eights as Parents

* are often loyal, caring, involved, and devoted
* are sometimes overprotective
* can be demanding, controlling, and rigid

The Dog of War Goes Hollywood

Het is officieel. Lawrence kan misschien aan de slag als figurant bij de, momenteel in pre-productie zijnde, Hollywood-film "The Hessen Affair".

Een kleine samenvatting van het verhaal:
"1945 - Castle Kronberg, outside Frankfurt, is turned into a ‘country club’ for victorious American officers. Outside, the country is starving, but within the castle walls, young Americans who have never been away from ordinary homes and jobs, find themselves jitterbugging the nights away in a palace where they are the conquerors … Princess Sophie of Hesse, the castle’s owner, fled hours before the arrival of the Yanks. She didn’t have time to move or conceal all the castle’s trea-sures. Most of the dazzled young officers confine themselves to swiping the silverware … But two, smarter and more determined than the rest – the cynical COLONEL JACK DURANT and the dazzling beautiful LIEUTENANT KATHLEEN NASH – have other ideas. While Glenn Miller foxtrots thump overhead in the ballroom, Durant and Nash bump into each other in the basement, armed with pickaxes and a mutual curiosity to find whatever else the princess might have left behind … And they do … Nash and Durant uncover the crown jewels of Germany – more diamonds, rubies, emeralds, sapphires and pearls than are gathered in any one place outside the Tower of London. The value is beyond anyone’s ability to compute. The discovery ignites a sexual frenzy between Nash and Durant, who decide to steal the jewels – to the victors go the spoils. Nash and Durant manage to get the gems to New York, where they must deal with gangsters to fence the loot. They are out of their league and must use their wits when dealing with someone like Ben Cassidy, builder of the new Las Vegas and owner of the New York Yankees. But Cassidy and his cronies have never been presented with such a hoard as this. And it isn’t long before everyone gets greedy. The body count begins to mount around Nash and Durant. To make matters worse for the two renegade officers, Princess Sophie discovers the theft of her jew-els and complains to American army headquarters. It now turns out that her brother fought for the Allies and is about to marry the future Queen of England, Elizabeth! That’s wright, Sophie’s brother is Prince Phillip, Duke of Edinburgh. The army is now compelled to go after Nash and Durant.
With double-crossing gangland figures trying to control the gems and the army closing in on them, will Kathy Nash and Jack Durant stay true to one other and their plan? Or will one sell the other out ? "

Om even to-the-point te komen: Ik word in Amerikaans uniform gestoken en ik mag zo wat gaan rondlopen ;)
Het leek me leuk om te doen. Laat ons maar afwachten hoe het verder afloopt...

Ik hou u allen op de hoogte.

tweeduizend en acht

De tijd begon te dringen voor een nieuwe blog. We zijn nu eenmaal al vijf dagen in het nieuwe jaar en een slecht ingezet nieuw jaar is (zogezegd) een reflexie op hetgeen er in het hele jaar zal gebeuren.
Vooreerst wens ik iedereen natuurlijk een schitterend 2008 met vrede en vriendschap, en nog zo van die bullshit die iedereen zegt, van het stokoude tante nonneke tot de peuter die pas kan praten en de "zogenaamde" Nieuwjaars-spirit er met de paplepel ngepompt krijgt.
Al bij al is zijn de twee feestdagen (oud en nieuw) dagen waarop veel gegeten en gedronken wordt, en om middernacht de drie kussen gegeven worden. Noem mij gerust opportunist, maar ik neem ze graag in ontvangst. Behalve dan de zogenaamde wurgkussen waarbij de tegenpartij u rond de nek vliegt en uw luchtpijp secondenlang afsnijdt (ik... krijg geen... lucht meer... eeeerghhhhh).
Maar goed, het hoort er uiteindelijk bij.
Bij een nieuw jaar horen goeie voornemens. Ikzelf zie niet echt het nut in van zo'n concept, maar het is nu eenmaal een traditie. Aldus, mijn goeie voornemens voor het nieuwe jaar:

Vooreerst het voornemen om opnieuw af te vallen in dit nieuwe jaar. Sinds mijn testen bij ABL* zijn er weer wat kilo's bijgekomen die er gerust weer afmogen. Niet dat ik persé de "stud" wil uithangen die graag met z'n lijf staat te pronken, maar ik weet dat ik met wat kilo's minder dat soort volk er met gemak vanaf loop in een wedstrijdje.
Daarnaast natuurlijk een goeie job, eindelijk een plaats bij de Belgische Krijgsmacht en goeie vooruitzichten voor de toekomst.
Een jaar waarin ik De Code blijf eren. Zo'n beetje als Hector in Troy (die middelmatige Hollywood-film uit 2004): "All of my life I have lived by a code and the code is simple: honor the gods, love your woman and defend your country."
Familiebanden die opnieuw aangehaald moeten worden en eindelijk iemand vinden met mij mee wil gaan naar Duitsland, zodat ik eindelijk nog een keer het huis mag zien waar ik 8 jaar lang in gewoond heb.
-> zijnde Händelstraße n° 9, te Lüdenscheid (Nordrhein-Westfalen).

Bekijk ook even dit
en klik ook even verder op "Kwartier de Leie" en daarna op "6 TTr". Want al die stukken heb ik zelf geschreven (en trots dat ik daarop ben!).
Duitsland... het land van de sprookjes (naast Denemarken), de talrijke bieren en daaruit volgende feesten(wie das Oktoberfest in München!), het Schwarzwald (met de daarbijhorende klinik!) en natuurlijk, het meest representatieve voor Deutschland:
Derrick!
Over nostalgie gesproken, mijn jeugdige lezertjes!
Het doet goed te weten dat ik het einde vande Koude Oorlog van wel heel nabij heb meegemaakt. Damn commies.

Maar zodus: Ik wens iedereen het beste voor 2008

--------- Voor de niet-Army-geïnteresseerden -> Sla dit stuk over!!! ---------------

"Army Strong"
De nieuwe (2006) PR-campagne van de US Armed Forces, oftewel nieuwe propaganda om nieuwe jongens en meisjes naar Afghanistan en Irak te sturen.
En alles zit erin: actie, spanning, de saluerende veteranen, de stars & stripes die lustig staat te wapperen.


Pure sappige Amerikaanse propaganda

En toch...

Die muziek, die beelden. Goddamn, dit is zo fucking geil. I WANT THAT!!! Grmbl
Dit is een van die typische commercials die nèt dat tikkeltje meer hebben. Meer dan ABL alvast (en nee, dat staat niet voor Analytisch Biochemisch Laboratorium. Kijk gerust even op google).
En opeens moest ik denken aan die andere Amerikaanse commercial, van een paar jaartjes geleden (geen idee meer of het begin Afghanistan of begin Irak was).
(link)
Waarom zie ik dit in België toch niet gebeuren... Tenzij heel zo'n luchthaven bestaat uit Vlaams Belangers, aangezien dat zowat de enige partij is die nog volledig positief staat tov de Belgische Krijgsmacht (oh, de ironie). Mais soit, Ik ben blijkbaar echt zo'n army-propaganda-filmpjes-fetishist.
En dan hebben we nog de communi... de Russen: link
Natuurlijk weer zo conservatief als... als... ja, als iets conservatiefs hè ;)
Bloemetjes, vriendinnetje en veel geld want het Russisch leger betaalt fenomenaal goed!
Hopelijk bespeurt u daar mijn vleugje sarcasme?
En dan hebben we nog de Britten natuurlijk. En eerlijk gezegd maken die hun dingen wel kwalitatief. Kijk zelf: link of link
Maar de meesten die mij kennen weten wss al wel dat ik een boontje heb voor "The British Armed Forces".
Het enige dat ik over de Belgen vond, was dit filmpje van de SGF (Special Forces Group - de Belgische elitetroepen)


Maar ok, dat hebben we dan ook weer gehad. Deze blog is niet bedoeld om heel mijn militair gedachtengoed ten toon te spreiden, maar af en toe moet ik ook wel n's ontluchten. Zeker nu het nieuwe jaar begonnen is. Ik dacht nog een stukje te schrijven over de Russische aanwezigheid in Tsjetsjenië, maar dat hou ik wel tot een volgende keer ofzo.


-------Lees alhier verder!!! --------------------

Laatste nieuwe bedenkingen in het nieuwe jaar:

• American Pie 6 (Beta House): Ik heb mijn gehalte "tettn" en "premature ejaculaties" wel gehad voor een paar dagen.

• De nieuwe website van de VRT-nieuwsdienst: Blijkbaar zetten ze momenteel kleurenblinde debielen in voor het design.

• De nieuwe Minister van Defensie (de Crem): Iemand die instaat voor de Belgische Krijgsmacht, maar zelf nooit de dienstplicht vervuld heeft. hmm.

• "Educeren" is geen correct Nederlandstalig woord
  

• Timotheus, nog veel succes met het achternajagen van uw laatste nieuwe vlam ;)

• En nog veel succes aan mezelf alvast.

Ok, genoeg voor deze keer ;)

ciao ciao

En alvast geluk met de examens iedereen.