Dog of War

Eerste pagina van verhaaltje waaraan k ooit ben beginnen schrijven. Have fun with it.

Het heden. 2 augustus 2012, Oost-Azië

De regen trommelde op de stukken vezelplaat op het dak van de stal. Een bloedspoor stroomde over het beton traagjes naar buiten. Sergeant Lawrence “Curtis” Deckx die zich in een van de hoeken rechtop had gezet wist dat de kansen dat hij het levend zou halen miniem waren. Doc had de grootste stukken granaat met een klemschaar uit z’n dijbeen kunnen halen, maar sommige schilfers zaten simpelweg te diep. Hij gromde even. Dit was niet de manier waarop alles had moeten lopen.

Het konvooi dat enkele uren daarvoor nog bestond uit 6 Iltis-jeeps, met daarin de 25 man van het eerste peloton verkenners, was uit mekaar geslagen door gericht artillerievuur. Vlak naast de wagen waarover sergeant Deckx het bevel had, sloeg een granaat in. De gunner, eerste soldaat Kurt Smets die achteraan in de wagen met zijn minimi de omgeving afspeurde, was op slag dood. Hijzelf zat in de passagierszetel achter de MAG[1] met zijn been naar buiten zwaaiend. Granaatschilfers hadden zich in zijn dij en bovenbeen geboord. Voor het zwart werd voor zijn ogen, zag Lawrence het bebloede lichaam van Kurt over de rand van de wagen vallen.

Toen hij even later opnieuw wakker werd, lag hij tegen een boom vlak naast de weg. Zijn been was verbonden maar hij besefte zelf wel dat het bloed dat doorheen de verbanden sijpelde niet veel goeds voorspelde.

Enkel de voorste jeep zag er nog min of meer onbeschadigd uit, hoewel de achterklep naar de vaantjes was. Buiten Lawrence bleken nog zes mannen gewond geraakt, waaronder sergeant-majoor Hendrik “Rik” Pauwels, die een gapende hoofdwonde had. Rik behoorde samen met de kapitein tot de oudsten van het peloton en werden daarom een beetje als vaderfiguur beschouwd. Hoewel de sergeant-majoor al een beetje grijzend begon te worde, dronk hij nog elke dag z’n glaasje Smeets. Nu lag hij half onderuitgezakt tegen de jeep, terwijl een van de hospikken zijn hoofd verbond.

De situatie zag er voor het eerste peloton allesbehalve rooskleurig uit. Kapitein Luk Corvet bevond zich als pelotonscommandant gelukkig in de eerste iltis, en zag daarom het hele gebeuren vanop een afstand gebeuren. Hoewel de schok voor iedereen enorm moest zijn geweest, was hij de eerste om initiatief te tonen door de bewusteloze Lawrence uit de wagen te trekken en weg te slepen. Om luchtsteun kon hij bovendien onmogelijk vragen. De regio stond vol gecamoufleerde luchtafweerinstallaties en schouderlanceerbare hittezoekende raketten. Toen eerder dat jaar de eerste geallieerde vliegtuigen gronddoelen wilden bombarderen in het gebied, waren de verliezen enorm geweest. De coalitie-top besliste onmiddellijk om alle plaatselijke luchtaanvallen tot een minimum te beperken en het aan de landeenheden over te laten om deze installaties te localiseren en te vernietigen. Het was de voornaamste reden waarom zijn peloton zich op dit ogenblik zo diep in vijandelijk gebied bevond. Ieder van hen wist maar al te goed dat in een noodsituatie niet kon gerekend worden op een helikopterextractie of een luchtaanval. Maar ach, het was een risico waar ze allemaal mee hadden leren leven. Het was de moeite niet waard om te beginnen zagen en klagen.

“Laat de doden hier achter! Jullie weten dat we het anders nooit zullen halen. Hopelijk worden ze zo snel mogelijk opgepikt zodat ze zo snel mogelijk in België kunnen begraven worden.”

De Kapitein keek even rond en hield zijn blik even gericht op Lawrence. “Right. Ik weet dat we de laatste dagen weinig slaap hebben gehad, maar de jeep is gereserveerd voor de gewonden. Rik is er duidelijk erg aan toe en heeft onmiddellijk medische verzorging nodig. De rest van het peloton zal de toch naar de meest vooruitgeschoven basis te voet afleggen. Het is een afstand van om en bij de 60 kilometer, zonder enige dekking vanuit de lucht, maar het is onze enige kans”. Lawrence bewonderde hem wel. De kapitein was iemand die recht door zee was en altijd duidelijk liet merken waar het op aan kwam. Hij was twee jaar daarvoor weduwnaar geworden. Het had hem alleszins harder gemaakt.

Lawrence wist dat hij als gewonde mee in de iltis kon zitten, maar hij weigerde echter zelfs na aandrang mee te rijden. Zijn trots won het, zoals gewoonlijk, van z’n verwondingen. De jeep was trouwens toch zo al overladen. Hij verbeet de pijn, vroeg hospik Smeyers, ook wel ‘doc’ genoemd, de wonden wat strakker aan te binden en hinkelde even later mee met de overblijvende soldaten, terwijl de iltis in de verte verdween.

---

[1] FN MAG (Mitrailleuse d'Appui General): Zwaar machinegeweer, geladen met 7.62 mm NATO-kogels.

In dit geval wordt het peloton geleid door een kapitein. In theorie gebeurt dat door een luitenant. Heeft u commentaar daarop?
Live with it...