Vandaag. Mit Herr Benny.
Eerste belangrijke punt van de dag.
Benny: Hebt gij al gegeten?
Ik: Ja. Gij?
Benny: Ik nog nie.
Ik: Wel, er kan altijd nog wa bij.
Benny: Naar den Alma. Maar dan wel Alma 2.
In Alma 2 naar het menu kijken. Maar in de ooghoek iets herkenbaars. Lawrence doet een van z'n moves. De "op-de-stappen-terugkeer"-move.
"Is da Joke?"
"Shit, das Joke"
"En Geert en Annette"
-Hartelijk terugzien. Of toch tenminste de overrated-versie daarvan.
-Eerste gedachte: "Seffes gaat die echt nog denken dat ik haar stalk"
-Ach, uiteindelijk maar eten gaan halen. Grote mensenmassa, en dat voor een maandagmiddag in de vakantie.
-Ik: Dude, echt veel te veel volk jom, ik ga hier echt nie staan aanschuiven. Broodje.
Benny: Ok, das goe. Of beter: kebab
-Als het over kebab gaat kan ik onmogelijk nee zeggen.
-Naar buiten, deuxième rencontre avec la groupe.
-Omweg naar Vesalius. Onderweg "la groupe" maar gewoon laten gaan. Anders moest de kebab te lang op zich laten wachten.
-In Vesalius kebab gaan eten.
Daarna uiteindelijk het beste idee van de dag: Cinema!
De cinema-traditie in eer houden door eerst in de Match inkopen te gaan doen. Annette tegengekomen. Haar in het ongewisse te houden. Het werd nèt iets te scary.
Daarna cinema. Enige goeie film op het menu bleek Ratatouille te zijn.
Wie zat er aan de kassa? Undine! (voor degenen die haar niet kennen: het lief van David)
Net terug van een half jaartje Zuid-Amerika. Maar daar later (misschien) meer over.
Voor de filmliefhebbers: Hoewel Ratatouille een Disney-film is, en ik het niet echt voor Disney-films heb (zie een van de voorgaande blogposts), vond ik deze film bij momenten ècht lachen. Dus u weet het: kijken!
En daarna maar lekker naar huis teruggekeerd.
God ja, leuk ontspannen dagje.
Voor ik het vergeet: Nieuwe muziek!
Deze keer geen soundtrack, noch rock, maar degelijke goeie muziek.
Nina Simone met "Who Knows Where the Time Goes". Liedje dat ik in Senegal meermaals 's avonds heb opgezet wanneer ik alleen was. Alleen al omdat het geweldig "indrukwekkend" is.
En dat wil ik graag met mijn medemens delen natuurlijk.
Van haar album "Black Gold" uit 1970. Ik hoop echt dat ik niet de enige ben die aanvoelt dat Nina Simone in haar live-nummers echt zo'n persoonlijke "kracht" kan steken die eigenlijk uniek is. Ach, het is om stil van te worden.
Deze post is net iets te laat om tot 20 augustus gerekend te worden. Maar ach, dan maken we er toch maar twee grote op nen dag hè. nèh.
PS: en toch wil ik weten hoe dat examen nog geweest is :P
Geen opmerkingen:
Een reactie posten