Wat mij vooral aanspreekt in dit schilderij, dat tot een van m'n favorieten behoord (ik zoek nog altijd een goeie poster ervan, yup), is de symboliek en de kleine dingetjes die erachter schuilen. Ik besef maar al te goed dat er nogal wat mensen zijn die afknappen op het "esthetische aspect" (dixit Ellen D.). Om eerlijk te zijn zou ik wat dat betreft er ook op afknappen. Maar zoals we allen weten is het niet de buitenkant, maar de binnenkant die telt! En als er een paar dingen duidelijk worden, dan is het schilderij op zich zo al minder erg (who am I kidding, right?)
Guernica
Allrighty, ik zal even als hulpmiddel een paar dingen verduidelijken. Klik op de link van Guernica en let even allemaal goed op. Ik haal even een paar voorbeeldjes aan (van links naar rechts):
1. Een moeder rouwt om haar dode kind.
2. De stier. Symbolisch voor Spanje. Denk ik toch alvast.
3. Naast de stierenkop is op de achtergrond op tafel een vogel in paniek te zien.
4. De grond wordt in beslag genomen door een soldaat wiens ledematen "afgerukt" zijn.
5. De arm van de soldaat houdt een zwaard vast. Maar uit de hand groeit een bloem. Een teken van hoop naar de toekomst toe?
6. Het woeste paard is doorboord door een speer. Jawel, dat staafachtige ding dat uit het lijf van het paard steekt, naast zijn hoofd, is wel degelijk een speer.
7. De lamp bovenaan trekt wat op een oog. God ziet u!
8. Twee vrouwen in paniek proberen wanhopig via de deur en het raam de kamer binnen te komen.
9. Helemaal rechts op het schilderij wordt iemand door de vlammen verteerd. De driehoeken naast en boven hem stellen het vuur voor.
Dat zijn zo'n paar dingen die verklaard moesten worden. Schijnbaar zitten er ook een verborgen schedel en stier in verwerkt, maar ik zie het zelf echt niet. En voila, dat weet iedereen dan ook weer.
Quote van de dag:
* "Hot Marijke". Wie de f*ck is da? (Lawrence leest geen Humo)
* Wa een ranzig mens! F*ck F*ck F******ck!!! BAH! (Lawrence, na een bezoek aan de website van "Hot Marijke")
En wacht, het wordt nog beter :D
Wie ben ik? Marijke, lichtbruin lang haar, doordringende bruine ogen, sensuele lippen. 21 jaar jong, 1 m 58, 55 kg, geboren te Antwerpen op 17 juli 1986 en gelukkig gehuwd op 24 december 2005. Ik ben exhibitionistisch en heel fier op mijn (natuurlijke) volle tieten (95E), mijn lekkere kale kut en mijn geile bolle kont.
Bolle kont, jesus christ... Meer 'bolle' dan 'kont' alleszinds. Hoo-yah!
Benny, ik denk da we de perfecte look-a-like van Tamara nu wel gevonden hebben. Anyways, she was a fat f*ckin' bitch.
Ik lach me ff kapot. Haha
Voor degenen die meer willen zien: ik ga ècht geen link zetten naar de site.
Nog iets waarmee ik me altijd kapot lach (om even subtiel van onderwerp te veranderen), is Reno 911! (1.uitroepteken inbegrepen 2. Reno nine one one, nie nine eleven (Koen, kip!)).
Mocht Maarten deze blog lezen (kans is klein): deze serie bekijken! direct!
--
Deputy Travis Johnson: I actually wanted to be in the FBI for about 20 minutes after I saw that movie with Jodie Foster and that guy who eats people in his basement, but I was really stoned at the time. And to be honest with you, for about 20 minutes, I also thought about making a dress out of people's skin.
Het meest onozele vind ik wel dat ze aan het begin van het programma de "Due to the graphic nature of the program, viewer discretion is advised" zetten, elk scheldwoord weggebiept wordt.
How BEEEP-ed is that? Goddamn BEEEP-heads. *Sigh*
Momenteel eindelijk 'Mijn Oorlog' van Colby Buzzell uitgelezen, voor de derde keer in een jaar (zie post 9 augustus).
Misschien even tijd om een beetje te typen en de laatste pagina('s) van het boek even op u los te laten. In het Nederlands, want helaas heb ik dit boek niet in het Engels kunnen kopen:
Als dit een film was, dan zouden ze de held - die de wereld de rug toe heeft gekeerd - in het vliegtuig bij het raampje hebben gezet. Hij zou dan naar buiten hebben zitten staren, misschien met de song 'Time of your life' van Green Day op de achtergrond, terwijl hij terugdacht aan de oorlog, aan alle kameraden die hij heeft verloren, aan alle dode lichamen die hij heeft gezien, en aan alle ervaringen en angstdromen enzovoort die hij heeft gehad. Mij overkwam het tegendeel. Ik dacht in feite helemaal niet terug aan Irak, het leek wel alsof ik er nooit was geweest. Het enige waaraan ik kon denken, was een koel Guinness-biertje in een rokerige kroeg, een bezoek aan het concert van Social Distortion dat ze over een paar weken in Seattle zouden geven, aan het gezelschap van mijn vrouw en 'dolce far niente'. Nu ik het afgelopen jaar in de hel heb doorgebracht, zou ik misschien wat meer waardering hebben voor de hemel, maar wie kon het zeggen? De hemel waarheen ik onderweg was, kan best veranderen in een hel, voor zover ik weet, en dat zal ik gauw genoeg ervaren. Mijn diensttijd in het leger zou erop zitten, meteen na onze terugkeer, en zodra dit toestel op vliegbasis McCord was geland, zou ik maken dat ik als de gesmeerde bliksem de afzwaaiformulieren afwerkte. En ik zou nooit meer omkijken. In elk geval duimde ik ervoor. Het leger heeft me voor de komende zes jaar ingedeeld bij de inactieve reserve, wat er in feit op neerkomt dat ze mij elk moment kunnen oproepen. Er is dus een klein kansje dat ze mij op zekere dag zullen optrommelen om ergens ver weg tegen terroristen te vechten. Vooral als de Noord-Koreanen ooit gek worden van hun rijstwijn en kernbommen naar ons beginnen te lobben. In dat geval ben ik pas goed verneukt. Als ik ooit een telefoontje krijg waarin ze zeggen: 'Goeiedag, meneer Buzzell, u spreekt met het leger van de Verenigde Staten van Amerika en we willen u gelukwensen met het feit dat u wordt teruggeroepen in actieve dienst!' Dan zal ik - ik zweer het bij God - zeggen: 'Man, ik ben momenteel veel te stoned om met je te kunnen praten, maar wacht even, dan geef ik je mijn huisgenoot Stevie; vertel hem precies wat jij mij hebt verteld, maar doe het vlug, want hij en ik staan op het punt eens lekker naar bed te gaan, nu de xtc-pillen die we hebben geslikt beginnen te werken.' Het enige wat ik op dit moment onder de knie heb, nu ik op mijn achtentwintigste uit het leger kom, is het intoetsen van data of het afvuren van een volautomatische M240B-miltrailleur of .50. Aangezien ik mijn kort verband niet verleng en geen werkgevers ken die dringend om mitrailleurschutters verlegen zitten, zijn mijn mogelijkheden niet al te groot. Hoe zou ik echter, nu ik een jaar lang met een twaalfenhalve kilo zware mitrailleur op mijn nek in Irak jacht heb gemaakt op moslimguerrilla's, nog kunnen terugvallen op het invoeren van data? Tijdelijk werk? Parkeerwacht? Of de een of andere 'normale' baan, wat dat aangaat? Stel je voor dat ik vijf minuten te laat kom en mijn baas me luidkeels de mantel uitveegt of tegen me zegt dat ik niet genoeg lach tegen de klanten... Waarschijnlijk zal het er wel op uitdraaien dat ik hetzelfde ga doen als de meeste veteranen - gebruikmaken van hun veteranenstatuut om weer te gaan studeren. En als het met de studie niks wordt, kan ik wel een baantje krijgen bij FedEx, denk ik. En als dát niks wordt, kan ik nog altijd op mijn stuk karton het woordje 'Veteraan' achter het woord 'Dakloze' schrijven. Aan de andere kant, als ik ooit een belletje mocht krijgen van onze bataljonscommandant om mij te zeggen dat hij probeert iedereen van het Tweede Peloton van de Bravo-Company van het 23ste Infanterieregiment van de 1e Divisie weer bij elkaar te halen voor een laatste Tomahawk-slag om 'ze hun verdiende loon te geven' en hij mij nodig heeft als mitrailleurschutter, zal ik waarschijnlijk tegen hem zeggen: 'Reken maar, overste. Rijden maar!' Hell yeah!
Anyways, 'Time of your Life (Good Riddance)' van Green Day is momenteel onze Lawry FM-hit van de komende dagen (of tot SABAM er achter komt).
Ook verkrijgbaar via users.pandora.be/lawrencelot -> rechtsklik nummer -> koppeling opslaan als.
Enjoy en tot de volgende!
* Goin' political. Woops
Geen opmerkingen:
Een reactie posten